1,1.   ՀԻՄՆ  ԱՐԱՅԻՆ

(ՀԱՅՐ  ՄԵՐ)

Հա՜յր մեր, Արա՛, Դու Արարիչ
Սիրո՛, ՈՒժի՛, Հավատի՛...
Քո Օրհնությամբ այս Աշխարհում
Լինելությո՛ւն թող լինի.
ՈՒ երբ երկիրը ցավով երկնի՝
Արարչությո՛ւն թող լինի:
      ԵՎ քո որդիքը արմենական
      Փառքդ երգեն, Հաþյր Արա՛:
             
Արիացեղ Արարատում
Ծիլարձակո՛ւմ թող լինի...
Վահագնացած սերունդների
Առատ ծնո՛ւնդ թող լինի.
ՈՒ երբ մայրերը օրոր երգեն՝
Զորերգությո՛ւն թող լինի:
   ԵՎ քո որդիքը արմենական
      Փաþռքդ երգեն, Հաþյր Արա՛:

1,2.   ՀԻՄՆ  ԱՐԱՅԻՆ

Հա՜յր իմ, Արա՛, լսիր որդուդ,
Երբ Քո որդին կանչում է Քեզ,
Երբ Քո որդին զգում է Քեզ,
Երբ Քո որդին նման է Քեզ,
ԵՎ ում Դու Ինքդ ես արարել
Որպես հրաշագեղ երկրային աստված:

1,3.   ՀԻՄՆ  ԱՐԱՅԻՆ

Հա՜յր մեր, Արա՛, Քո զավակները արևափառ,
Այս սուրբ ծեսին հավաքվել ենք
Քո Արարչական փառքը հյուսելու.
Մեր մեջ հաստատելու մեր Արի ծագումը,
Որ Քեզանից է գալիս.
Խնկարկելու մեր անարատ արյունը,
Որ Քեզանից է հոսում մեր երակներում.
Պայծառացնելու մեր ազնվական դիմագիծը,
Որ Քեզանից ենք ժառանգել
ԵՎ վեհացնելու մեր մեջ Վահագնյա ոգին,
Որ արտացոլումն է Քո Էության:

1,4.   ՀԻՄՆ  ԱՐԱՅԻՆ
           
Լույսը հենց իմ մեջ՝ Ցոլքն է Արայի:
ԵՎ լույսը իմ մեջ ժխտում է մութի
Խորհուրդը մռայլ
ԵՎ բացում Աշխարհն այնպես, ինչպես կա՝
Բյուր հրաշալիքներ՝ պայծառ ու վսեմ
Իմ շուրջն են խաղում,
Ինձ հետ են խաղում:
Ես էլ հրաշալիք՝ հրաշալիքների մեջ,
Ես էլ եմ խաղում անծայր Աշխարհում
ԵՎ հասնում մինչև հենց Ինքը՝ Արա՛ն
ԵՎ ապա փարվում Արայի կրծքին
ՈՒ ձուլվում նրան:
Ես զգում եմ իմ մեջ արյունն Արայի,
Նրա պատկերում ես ինձ եմ տեսնում.
Ես զգում եմ Նրա զարկերը սրտի...
ԵՎ Նա հենց իմ մեջ արարում է ինձ:

2,5.   ՀԻՄՆ  ԱՆԱՀԻՏԻՆ

Դատարկ կլիներ Աշխարհը արար,
Թե Մայր չլիներ:
Էլ ո՞վ պիտի Աստվածներ ծներ,
Էլ ո՞վ պիտի Արիով երկներ,
Ո՞վ պիտի չափեր ցավը Աշխարհի,
Գութը Աշխարհի ո՞վ պիտի ցաներ,
Ո՞վ պիտի սներ Սերը Գարունքի...
Բայց էլ ի՞նչ Գարունք, թե Մայր չլիներ:
Թե Մայր չլիներ, Հայրը ի՞նչ աներ:
Գուցե իսկապե՞ս հենց ինքը Արա՛ն
Մայրն է արարել Անահիտի մեջ
ՈՒ հենց Մայրությամբ կերտել է նրան,
ԵՎ ինքն առաջինն է նրան Մայր անվանել:

  2, 6.   ՀԻՄՆ  ԱՆԱՀԻՏԻՆ

ԵՎ դու ճախրում ես այս երկրի վրա,
և բերրի դաշտերի վրա լցնում ես գինի.
և հայտնվում ես աստվածությամբ հպարտ,
իբրև հավատ, իբրև սեր և մայրություն:
                     
ԵՎ տավիղ կա քո ձեռքին, և մայր ես դու,
քո մատների շեղ, համանվագ զարկից
զարթնում են մարդիկ, շեներ ու ցեղեր,
և դու նվագում ես առավոտվա տեսքով:

ԵՎ տաճարներում, և քո տաճարում,
ուր քուրմերը՝ ցավից ու հավատից
ամփոփված իրենց էությունում,
երազում են քեզ ու արև են երգում:

Խլրտում է հողը բերրի ու վայրի,
խլրտում է սիրտը պարմանուհու այն շեկ.
և աչքերում կապույտ, կապույտ աչքերում
արթնանում են պատկերներ սիրո ու մայրության:

ԵՎ ցավի պես ճնշող ու հոգնաբեկ,
և հույսի պես տխուր ու միամիտ,
աչքերում այդ կապույտ, աչքերում այդ ծավե
օրորվում են սիրո լուսաբացներ:

Մայր իմ անիրական, և երազ, և միֆ,
հեռուների իմ սեր, հեռուների կարոտ,
քո տեսքով ու շարժումով մանկան
Արարատը լի է աստվածներով:

ԵՎ տավիղ կա նրանց ձեռքերում մանկական,
և սերեր աչքերում, և կարոտներ հոգում.
ես չկայի, և դու ճախրում էիր այս երկրի վրա
իբրև հավատ, իբրև սեր և մայրություն:

2,7.   ՀԻՄՆ  ԱՆԱՀԻՏԻՆ

(ՄԱՆԿԱԿԱՆ)

Բարի գիշեր, Մայր Անահի՜տ,
Քուն եմ մտնում անխռով,
Ինձ էլ բարի գիշեր մաղթիր
Աստվածային քո սիրով:
Հանգիստ քուն տուր իմ աչքերին,
Անուշ երազ պարգևիր:
Թող գիշերը բարին լինի,
Երազներս չմարեն,
Թող աստղերը երկնի մթնում,
Պայծառ, ուրախ փայլփլեն:
Թող մայրիկս ինձ համբուրի
Գիշերը խոր քնիս մեջ,
Թող հայրիկս ինձ գուրգուրի
Երազներիս լույսի մեջ:
Թող եղբայրքս ու քույրերս
Ինձ հետ խաղան երազում,
Իրար սիրենք, իրար գգվենք
Ամբողջ գիշեր երազում:
Բարի գիշեր, Մայր Անահի՜տ,
Սիրում եմ քեզ և հավատում եմ քո սիրուն:

2,8.  ՀԻՄՆ  ԱՆԱՀԻՏԻՆ
                     
          Մայրության Խորհուրդ,   
                   Մայր Աստվածուհի,     
           Դիցամայր Հայոց,     
       Դու՝ Մայր Զգաստության,     
                     Մայրաց - Մայր Տիկին,   
          Մայր՝ Հայոց Գոյի,
          Քաղցրաբույր ժպիտ,
          Դու՝ Աղբյուր վճիտ,
          Կենսատրոփ դու սիրտ,
          Իմ Մայր Անահի՜տ:

3,5.  ՀԻՄՆ  ՎԱՀԱԳՆԻՆ

Նոր Տարվա արև՝ լույսը Վահագնի,
Այգածին արև՝ սերը Վահագնի,
Հրավառ արև՝ ուժը Վահագնի:
Քանի արևը շողում է երկնում,
Արի մայրերը Վահագնով երկնում,
Արի են ծնում.
Աղջիկները կույս՝ երազների մեջ
Վահագն են տեսնում.
Արի պատանիք՝ արևին թիկնած՝
Վահագնով շնչում.
Հըրաչյա մանկտիք՝ արևից շիկնած՝
Վահագն են երգում.
Նախնիները մեր՝ լուսեղեն ոգիք՝
Վահագնին փարվում.
Մասիսը հպարտ՝ երկինք խոյացած՝
Վահագնին սպասում.
Արարատը Մայր՝ արևին գրկած՝
Վահագնին կանչում:
Վահագն են կանչո ւմ բոլորը մեկտեղ,
Հավատքով սպասում մի նոր երկունքի,
Մի նոր ծնունդի Հրե Վահագնի.
Աչքերը հառած բարի արևին...
Արևը մեր մեջ՝ Բարև՛ Վահագնին:

3,6.   ՀԻՄՆ  ՎԱՀԱԳՆԱԿԱՆՉԻՆ

Ո՛վ Դու, Վահագ՜ն, ո՛վ աստվածն իմ հայրերուս.
Կկանչե՛մ քեզ... կկանչե՛մ...
ՈՒժի՜ն համար, կրոնքի՜ն համար բազուկիդ,
Որով դու օր մը պատռեցիր պիղծ բերանը Վիշապի...
ՈՒժի՜ն համար, որ թռիչն է և հոգին
Արարչության անվախճան.
ՈՒժի՜ն համար, որ կլեցնե ստինքներ
ԵՎ կօրորե մեր օրրան.
ՈՒժի՜ն համար, որ կկանգնե Ազգս ինչպես
            խումբ մ'առյուծի,
Բազուկդ անոր բազուկի մեջ կհեղու,
ԵՎ զերդ հրեղեն վարազահավ՝ իր լուսեղ
Թռիչներուն ամփոփման տակ կթխսե
Մեր մայրերուն ծոցին մեջ
Դյուցազուննե՛ր, հանճարնե՛ր...
Այդ Սուրբ ՈՒժի՜ն համար,
Ո՛վ Դու, Վահա՜գն, ահա քեզի կարկառած
Բազուկներս՝ կկանչե՛մ քեզ... կկանչե՛մ...

3,7.   ՀԻՄՆ  ՏՐՆԴԵԶԻՆ

Ո՛վ, Աստվածային Երկունքից ծնված
ՈՒ արեգակի հրով բռնկված,
Դո՜ւ, Վահագնակեզ կանթեղների պես,
Խարույկների ծես - Հայոց Տրնդե՜զ:

Զորության կրակ, Հավատքի ճրագ,
Դո՜ւ, հրե վարսակ, դո՜ւ, գարնան կոչնակ,
Մեր Արիական ոգու հրե դեզ,
Ո՛վ, Վահագնածին - Հայոց Տրնդեզ:

Ի բոցույն օծված խարույկների պար,
ԵՎ լույսով շիկնած ձոներգ աստղաշար
Դո՜ւ, մեր սուրբ կնունք և ոգու հրկեզ,
Ո՛վ, Վահագնականչ - Հայոց Տրնդեզ:

3,8.   ՀԻՄՆ  ՎԱՀԱԳՆԻՆ

Երկո՛ւնք է, երկո՛ւնք, Երկիրն է տքնում,
Ահեղ երկունքից Երկինքն է դողում.
Երկիր ու Երկինք միաձույլ երկնում՝
Զորության Աստված Վահա՛գն է ծնվում:
         
Խորհուրդն արարման զորությամբ սնում,
Մայր Արարատում գարուն է բերում,
Հրացայտ սրտերն Արորդյաց օծում՝
Բնության զարթոնք Վահա՛գն է ծնվում:
         
         Վահագն՝ Աստված  Զորության,
         Վահագն՝ Աստված  հայության,
         Վահագն՝ Հրե Պատանի,
         Վահագն՝  ծնունդդ բարի՛:

Արևը ճերմակ իր հուրն է սփռում,
Աստղեր և լուսին պերճանք են բուրում,
Փայլակն է ցոլում, ամպերն են գոռում՝
Վահագնակա՛նչ են միաձայն երգում:
         
Տիեզերքն ամբողջ շուքով հավաքվում,
Մայր Արարատի շուրջն է խտանում.
Արարման վայրում խավարն է ցրվում՝
Արայի Որդի Վահա՛գն է ծնվում:
         
         Վահագն՝ Աստված  Զորության,
         Վահագն՝ Աստված  հայության,
         Վահագն՝  Հրե Պատանի,
         Վահագն՝  ծնունդդ բարի՛:

4,1.   ՀԻՄՆ  ԱՍՏՂԻԿԻՆ

Ելնում է ահա նազելի փառքով
Երկնի խորքերից Սիրո Դիցուհին,
Պճնված կույսի ճերմակ շղարշով,
Վառվելով իր սուրբ շողերի միջին:

   Արևշող աղբյուր՝  հույզերի,
         Աստղաբույլ կերոն՝  սրտերի,
         Լուսաշող Սիրո Թագուհի,
         Գեղասքանչ Աստղիþկ Դիցուհի:

Ելնում է շռայլ իր փառքից շիկնած,
Ցոլուն աչքերը ներքև խոնարհում,
Թեև նրանց մեջ երկնքից ծագած
Ամենից պայծառ ճաճանչն է բերում:

         Արևշող աղբյուր՝  հույզերի,
         Աստղաբույլ կերոն՝  սրտերի,
         Լուսաշող Սիրո Թագուհի,
         Գեղասքանչ Աստղիþկ Դիցուհի:

Թռչում է բարև՛ս նրան ընդառաջ,
Ցնորքս աշխույժ պարում են իր շուրջ,
Թռչում եմ և ես իմ բախտից հարբած,
ՈՒ կյանքը թեթև թվում է անուրջ:

         Արևշող աղբյուր՝  հույզերի,
         Աստղաբույլ կերոն՝  սրտերի,
         Լուսաշող Սիրո Թագուհի,
         Գեղասքանչ Աստղիկ Դիցուհի՛:

4,2.   ՀԻՄՆ  ԱՍՏՂԻԿԻՆ

Ո՛վ, չքնաղ Աստղի՜կ, Դիցուհի՜դ Սիրո,
Մեր սերը օծիր քո վեհ ժպիտով,
Վարդավառ սարքիր մեր սրտերի մեջ,
Մեր Արի ոգին վառիր արևով:
Վարդաջուր ցանիր դու մեր աչքերին
ՈՒ սեր բորբոքիր՝ սեր լուսապայծառ,
Լույսի պես անկիրք, մաքուր և ազնիվ:
Անվերջ նորոգիր քո Սերը մեր մեջ
ԵՎ այն տարածիր Արարատով մեկ,
Որ սիրով շնչեն պատանիք Արի,
Որ սիրով տենչան, որ սիրով երկնեն,
Որ սիրով ծնեն և նույն այդ սիրով
Գուրգուրեն իրար:
Մանուկը սիրով իր մորը գգվի,
Իր հոր արևին փարվի նա սիրով,
Եղբայրն իր եղբոր աչքերին նայի
Հավատի սիրով,
ԵՎ հենց այդ սիրով բարև՛ը հնչի:

4,3.   ՀԻՄՆ  ԳԵՂԵՑԻԿԻՆ

Գեղեցիկից դուրս ի՞նչ գեղեցկություն.
Գեղեցիկը գեղեցկության հույզեր է ծնում,
Գեղեցկությունը՝ սեր:
Գեղեցիկը՝ հենց ինքը բնական,
Ինքն ամբողջական, ինքը համաչափ,
Ինքն աստվածային Սիրո արարում,
Ինքը՝ Բնությունն ամբողջության մեջ,
ԵՎ նրա պատկերը Աստղիկի տեսքով:
Առանց Աստղիկի էլ ի՞նչ Բնություն,
Առանց Աստղիկի էլ ի՞նչ գեղեցիկ,
Ի՞նչ գեղեցկություն:
Թե ուզում ես գեղեցիկը տեսնել
Հենց Բնության մեջ՝ նայիր Աստղիկին
ԵՎ թե ուզում ես ողջ գեղեցկությունը

Հոգուդ մեջ կերտել՝ սիրիր Աստղիկին:

4,4.   ՀԻՄՆ  ՍԻՐՈ

Գարունն առանց սիրո էլ ի՞նչ գարուն.
Էլ ինչպե՞ս երգի սոխակն անտառում,
Առվակն էլ ինչպե՞ս կայտառ կարկաչի,
Էլ ինչպե՞ս քամին խելագար թռչի,
Արեգն էլ ինչպե՞ս ժպտա աշխարհին,
Լուսինն էլ ինչպե՞ս կարոտով թախծի...
Թե Սեր չլինի:
Էլ ինչպե՞ս երկնի մայրը մայրացող,
Էլ աղջիկները ինչպե՞ս հարսնանան,
Ինչպե՞ս խիզախի պատանին  Արի,
Ո՞Ւմ համար կռվի, նա ո՞ւմ պաշտպանի
ԵՎ թե վիրավոր՝ հողն ինչպե՞ս գրկի...
Թե Սեր չլինի:
Ինչպե՞ս արարի արարող Արին,
Ստեղծումի ոգին ինչպե՞ս  պահպանի
ԵՎ զորությունն իր ինչպե՞ս զորացնի,
Թե Սեր չլինի:
Թե Սեր չլինի, սեր ինչպե՞ս լինի:
Սիրո Դիցուհի Աստղիկը վկա՝
Թե նա չլինի, Սեր ինչպե՞ս լինի:

4,5.   ՀԻՄՆ  ՎԱՐԴԱՎԱՌԻՆ

Առանց սիրո էլ ի՞նչ պատանի,
Էլ ի՞նչ գեղեցիկ ու գեղեցկություն,
Կյանքի ի՞նչ գարուն:
Թե սեր չլինի, Աստղիկ չլինի,
Թե չհավատա պատանին նրան
ԵՎ թե չաղոթի իր սիրո համար
Աստղիկ Դիցուհուն՝ էլ ի՞նչ պատանի:
Աստղիկը միայն՝ Սիրո Դիցուհին,
Վարդավառ սարքում՝
Վարդեր է ցանում գարուն սրտերին,
Վառում է նրանց Արեգի հրով,
Վարդ-ջուր է ցանում աչքերին նրանց.
Շրջում է ամբողջ Արարատը նա
ԵՎ աստվածային երգերով Սիրո,
Կույս աղջիկներին իր շուրջն է առնում,
Սեր է ներշնչում,
Սեր է արարում մատաղ սրտերում
ՈՒ վարդաջրով սափորի միջից
Գուշակում է նա ծաղկունքը նրանց:
Աղջիկները կույս՝ սիրով բորբոքված,
Հենց Աստղիկի հետ, Աստղիկի նման,
Մարդկանց են բաշխում ժպիտ կուսական:
Անարատ, մաքուր և անմեղ սիրով՝
Վահագնին կանչում սիրո մրցության:
Արի պատանիք ի տես Աստղիկի,
Ի տես բազմաթիվ սեր Աստղիկների,
Սիրո զորությամբ վառվում են նորից
ԵՎ հրդեհվում են սիրո կարոտով.
Արև են քաղում երկնի կապույտից,
Փնջեր են կապում քնքույշ աստղերից՝
Սիրած Աստղիկի սիրո խոստումին
Որպես վառ պսակ:

6,1.   ՀԻՄՆ  ՎԱՆԱՏՈՒՐԻՆ

Առավոտը հերիկներով
Իջավ մահճիդ,
Արևը հարս գեղջկորեն
Ծաթրինաբույր ցանե՛ց, ցանե՛ց,
Օ՛, Վանատո՜ւր...
Երկու հազար տարիների
Ճամփաները կանաչեցին,
Ծաղկաշորեր հագան նորից
Դաշտերն անբիծ.
Դաշտերն անբիծ իմ հայրենի,
Բուռ-բուռ գարուն-ցորենվելով
ԵՎ իրենց մեջ ամբարելով
Իմ օրերի խնդությունը
Հերանց, հերանց քեզ են գալիս
Շնորհներով, Օ՛, Վանատո՜ւր.
Ես եկել եմ քո դաշտերից,
Ինձ ընդունիր քո մեհյանում
Որպես մի հյուր, Օ՛, Վանատո՜ւր...
Ամեն տարի գիշեր, ցերեկ
Գինովացած բերքդ են տոնում
ԵՎ ներդաշնակ հանգերգում են
ՈՒրախությամբ հասկերն արտում.
Դու միշտ արդար բարու աստված,
Դու սրբազան վայրի ծաղիկ,
Աննյութեղեն լույս ու համբույր,
Ամենազոր հույս և խմիչք,
Դու գույների ոգի, աստված,
Դու քաղցր նինջ անդավաճան,
Աշնան գինի մատռվակե.
Ես եկել եմ բերքիդ տոնին -
Ինձ ընդունիր քո մեհյանում
Որպես մի հյուր, Օ՛, Վանատո՜ւր:

8,1.   ՀԻՄՆ  ՆԱՎԱՍԱՐԴԻՆ

Հանճարդ Հայկյան, Նավասարդյան սա տոներուն
   Արևափառ,
Ալ վերածնե փլատակներեն, և փառագոչ
   Քնարդ առ:
Հանո՛ւն ՈՒյժին, հանո՛ւն Գեղին, մտիր մեհյանն
   Աստվածներուն,
Ջահը ձեռքիդ՝ բագնե բագին համասփռե
   Հուր ու արյուն:
ԵՎ բարձրացուր Անահիտի ծիծերն ի վեր
   Բաժակդ նուռ,
Հետո զոհվող քերթողներուն սրտին վրա
   Լեցո՛ւր, լեցո՛ւր:
Զի մենք, հանուն Սերին, Սերմին, քո հին ցեղիդ
   Մարմարեն կույս,
Մենք, զավակներդ օգոստափառ, պիտի կերտենք
   Նո՛ր Արշալույս:

8,2.   ՀԻՄՆ  ՆԱՎԱՍԱՐԴԻՆ

Հավաքվել են քաջ որդիք մեր մրցության.
      Նավասարդյան անթեղ կրա՜կ, հուրհրա՛,
      Ամեն մեկին տուր հույս, հավատ հաղթության,
      Ոգևորի՜ր՝ խինդը նրանց թող թնդա՜:

         Քաջության մոլուցքից արբեցած
         Քաջերից քաջերին փառապանծ
         Պարգևի՜ր հաղթանակ վաստակած,
         Քաջերի մրցամարտ, Նավասա՛րդ:

      Հայր Արայի օրհնանքով ու փառքով
      Արարչանիստ Արագածի գագաթին
      Արարչական ջահը անմար կրակով
      Վահագն հանձնեց մեր նախահայր քաջ
Հայկին:

         Քաջության մոլուցքից արբեցած
         Քաջերից քաջերին փառապանծ,
         Պարգևի՜ր հաղթանակ վաստակած,
         Քաջերի մրցամարտ, Նավասա՛րդ:

      Բացահայտվե՜ք, կտրիճ որդիք Հայկազյան,
      Ցուցադրեցե՜ք եռանդ և ուժ անթերի.
      Անշեջ հուրը, որպես խորհուրդ օրհնության,
      Հաղթանակ ու փառքի պսակ ձեզ բերի:

         Քաջության մոլուցքից արբեցած
         Քաջերից քաջերին փառապանծ,
         Պարգևի՜ր հաղթանակ վաստակած,
         Քաջերի մրցամարտ, Նավասա՛րդ:

9,1.   ՀԻՄՆ  ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏԻՆ

Փա՛ռք քեզ, Վահա՜գն, ո՛վ, Հրե Աստված,
Որ քո Զորությամբ իմ Ազգը Արի
Հանկարծ խրոխտացա՛վ, հանկարծ ծառացա՛վ,
Դարերով քնած առյուծը զարթնե՛ց,
Դարերով նիրհած արծիվը ճախրե՛ց.
ՈՒ առյուծացա՛վ, ու վարազացա՛վ, ու Վահագնացա՛վ,
ՈՒ Սարդարապատով երկնեց Հայաստան:

Երկինք ու երկիր խառնվեցին իրար,
Ծովեր ու լեռներ խառնվեցին իրար,
Սուրբ հողը շարժվեց,
ԵՎ այդ երկունքից մանկիկը ծնվեց՝
Հրաշք մանկիկը՝ Ազա՛տ Հայաստան:

ՈՒ լեռներից, ու Մայր Հողից,
Աստվածների Մայր Տաճարից,
Արարչածին Արիներից
Հազար բարև՛  ու հազար փա՛ռք
Քե՜զ, ո՛վ, Վահա՜գն Վիշապաքաղ:

10,5.   ՀԻՄՆ  ԱՐԵԳԱԿԻՆ

Գալուստ կսպասենք Արևածագի՝
Խավարչությունը Լույսով օծվեր գեթ.
Ճերմակ Երազը թող ահազանգի -
Մենք էակից ենք Արեգակի հետ:

Կարոտախտ կզգանք Արևածագի՝
Օտար վարքերը մատաղել է պետք.
Զարկերակն էլ մեր Վերուստ վերհսկվի -
Մենք Բախտակից ենք Արեգակի հետ:

Պտղել է ժամը Արևածագի՝
Նահվոր-Նահատակ կուզեն Քրմապետ.
Թող երկրպագվի զուտ Տաճարն Ազգի -
Մենք Ցեղակից ենք Արեգակի հետ:

10,6.    ՀԻՄՆ   ԱՐԵԳԻՆ

Հայր Արայի Ոգուց ծնված լույսի աղբյուր, վառ Արեգակ,
Հուր Վահագնի հրով սնված իմ լուսաշող անմար կրակ,
Պարզ երկնքից ճառագայթող լեզվակներով հուսո երակ,
Զուր չեն պաշտել նախնիներս՝ քեզ, կենսատու լույս իմ միակ...

      Փա՛ռք քեզ, Արեþգ, մեր լուսատու,
      Հավերժ սիրո ակնաղբյուր,
      Ճաճանչաշիթ հրե համբույր,
      Վառ  մեղեդի կենսատու:

Ճաճանչներդ մարդու աչքի լույսն ու հույսն են, դեղն ու ճարը,
Առանց քեզ ու քո շողերի՝ մութ ու ցուրտ է այս աշխարհը,
Ջերմությամբդ են ծլում - ծաղկում, պտուղ տալիս բերքն ու բարը,
Վերից խայտա, քանի դու կաս՝ մեզ չի նեղի պիղծն ու խավարը...

      Փա՛ռք քեզ,  Արե՜գ, մեր լուսատու,
      Հավերժ սիրո ակնաղբյուր,
      Ճաճանչաշիթ հրե համբույր,
      Վառ մեղեդի կենսատու:

10,7.   ՀԻՄՆ  ՕՋԱԽԻՆ

Պուճախում ամեն առկա են Արմանք.
Օջախ կվառի Հոգու կրակով -
Կպարունակվի Հացի մեջ Օրհնանք.
Կյանք կմատուցվի Վահագնի Բարքով:

Երդիկի ջերմն է Արարչին Դարման .
Շուրջն են սեղանի Նախնիք զվարթուն -
Տան մեջը տոն է Հայ Ցեղագրման.
Արյաց հետ կապրի Հայքը նոր ծնունդ:

Սավառնող Լույսն է Շեմին Հյուրընկալ.
Կայրի Օջախը Հնգամատյանով -
Կենսահոսանքի Հոսքն է ինքնակալ.
Տունը շեն մնա միշտ էլ Վահագնով:

10,8.   ՀԻՄՆ  ՑԵՂԱԾԱՌԻՆ

                   Ո՞վ, ո՞վ, ո՞վ արարեց, ո՞վ...
         Այն, որ արմատն էր,
         Այն, որ արմատն էր,
         Որ հավերժության
         Կենաց զորությամբ
         Մայր հողի մեջեն
         Ծիլ տվեց նորեն:
         Ո՞վ, ո՞վ, ո՞վ արարեց, ո՞վ...
         Ծիլ տվեց նորեն,
         Ծիլ տվեց նորեն,
         Արևին թիկնած,
         Արևից շիկնած,
         Արևով սնված,
         Ծառ դարձավ նորեն:
         Ո՞վ, ո՞վ, ո՞վ արարեց, ո՞վ...
         Ծառ դարձավ նորեն,
         Ծառ դարձավ նորեն,
         ԵՎ հրով օծված
         ՈՒ Վահագնացած,
         Հայ Ցեղածառը
         Կյանք տվեց նորեն:
         Ո՞վ, ո՞վ, ո՞վ արարեց, ո՞վ...