ա. ԽՈՐՀՈՒՐԴ  ԱՎԵՏԱՐԱՆԻ

1.      Բնությունը մի օրգանական ամբողջություն է: Մեզ համար -անսահման ամբողջություն է: ԵՎ Երկիր մոլորակը մի օրգանական բջիջ է Բնության օրգանիզմի մեջ: Որպես այդպիսին, Երկիրն ունի իր բնական որակները և իր բնական դերը Բնության օրգանիզմի մեջ:
2.      Երկիրը օրգանական ամբողջություն է և իր օրգանական մասերի ամբողջություն է: ԵՎ Երկրի ամեն մի  օրգանական մաս իր որոշակի որակական դերն ունի Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ:
3.      ԵՎ Երկիրն անիմանալի է առանց իր օրգանական մասերի: ՈՒստի անհեթեթություն է Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ ինչ-որ օրգանական մասի սկիզբ որոնելը: Բոլոր օրգանական մասերը իսկզբանե գոյություն ունեն Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ: Նաև՝  Մարդկությունը:
4.      Որպես Երկրի ամբողջության օրգանական մաս, Մարդկությունը սկիզբ չունի: Նա կա Երկիր մոլորակի հետ միասին, նրա օրգանական մաս է կազմում և անպայման իր որակական դերն է կատարում Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ:
5.      Մարդկությունն իր բնական դերին համապատասխան ունի իր առանձնահատուկ բնական որակները: Իր այդ բնական որակներով Մարդկությունն ընկալում է բնական խորհուրդները, իմաստավորում դրանք և ապրում ու գործում իր համար իմաստավորված այդ բնական խորհուրդներով:
6.      Բնական խորհուրդները գոյություն ունեն իսկզբանե և անկախ Մարդուց: Մարդկությունը պարզապես ինքն իր համար իմաստավորում է դրանք: Մարդկության կողմից իմաստավորված բնական խորհուրդների համակարգը կոչվում է ԱՎԵՏԱՐԱՆ:
7.      Ավետ - կազմված է ԱՎ /կյանք, խորհուրդ/ և ԷՏ /ամփոփում, խտացում/ բառարմատներով և նշանակում է իմաստավորված խորհուրդ: Ավետարան - իմաստավորված բնական խորհուրդների համակարգ:
8.      Բնական խորհուրդների իմաստավորումը կատարվում է ըստ այն բնական դերի, որ ունի Մարդկությունը Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ:
9.      Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ ամեն տեսակի ստեղծագործում, նյութական և հոգևոր արժեքների ամեն մի արարում իրագործում է Մարդկությունը: Մարդկությունն ինքնին մի ամբողջական օրգանիզմ է և Երկիր մոլորակի ամբողջության մեջ միակ արարող Որակն է:
10.      Ամեն տեսակի արարում մտքի արդյունք է: Իսկ Երկրի ամբողջության միտքն ամփոփված է Մարդկության օրգանիզմի մեջ: Փաստորեն Մարդկությունը Երկիր մոլորակի միտք արտադրող ՙՈՒղեղն՚ է:
11.      Մարդկությունը, որպես Երկիր մոլորակի ՙՈՒղեղ՚, ունի իր ներքին որակները, իր ներքին կառուցվածքը, իր ներքին հարաբերությունները: Այդ իմաստով Երկրի ՙՈՒղեղի՚  օրգանիզմը համեմատելի է մարդ անհատի ուղեղի օրգանիզմի հետ:
12.      Մարդու ուղեղը կազմված է բջջային տեսակներից: Կան ստեղծագործող բջիջներ, հիշողության բջիջներ և մոռացության բջիջներ: Բջիջների այդ բոլոր տեսակներն էլ խիստ անհրաժեշտ են մարդու մտքի օրինաչափ զարգացման համար: 13.      Բջիջների յուրաքանչյուր տեսակ իր առանձնահատուկ բնական դերն ունի և իր դերին համապատասխան ունի իր առանձնահատուկ որակները, իր առանձնահատուկ որակական հարաբերությունները: Ըստ այդմ էլ, յուրաքանչյուր տեսակ ունի իր ապրելակերպի, իր գործելակերպի, իր դերի իմաստավորումը:
14.      Ստեղծագործող բջիջների ապրելակերպն իմաստավորվում է արարումով: Հիշողության բջիջների ապրելակերպն իմաստավորվում է պահպանումով: Մոռացության բջիջների ապրելակերպն իմաստավորվում է ավիրումով:
15.      Ի դեպ, չի կարելի այս տեսակներին արժևորել՝ լավ կամ վատ: Այս երեք որակական տեսակներն էլ հույժ անհրաժեշտ են մտքի նորոգման ու զարգացման համար: ԵՎ եթե այդ տեսակներից որևէ մեկը լիարժեք չի կատարում իր բնական դերը, մարդու միտքը հիվանդանում է:
16.      Նույն օրինաչափությունը գոյություն ունի նաև Երկրի ՙՈՒղեղի՚՝ Մարդկության օրգանիզմի ամբողջության մեջ: Մարդկությունը, որպես միտք արտադրող օրգանական ամբողջություն, ունի իր օրգանական մասերը՝ բնական Տեսակները, որ կոչվում են Ցեղ:
17.      Ամեն մի բնական Տեսակ՝ Ցեղ, ունի իր որոշակի դերը Մարդկության օրգանիզմում: ԵՎ այդ բնական դերին համապատասխան ունի նաև իր բնական որակները:
18.      Մարդկությունը, որպես միտք արտադրող օրգանիզմ, իր մեջ ունի արարելու, ավիրելու և պահպանելու հատկանիշներ: ԵՎ այդ երեք հատկանիշների համաչափ հարաբերությունների միջոցով է Մարդկությունը ապահովում իր մշտական նորոգումն ու պահպանումը:
19.      Ըստ այդմ, Մարդկության օրգանիզմում բնականորեն կա և՜ արարող Տեսակ, և՜ արարումը ավիրող Տեսակ, և՜ արարումը պահպանող Տեսակ:
20.      Ի դեպ, չի կարելի այդ Տեսակներին արժևորել՝ լավ կամ վատ: Այդ բոլոր Տեսակներն էլ անհրաժեշտ են Մարդկության օրգանիզմի համար: Ամեն մի Տեսակ իր բնական դերն ունի, որ կատարում է համապատասխան  ապրելակերպի միջոցով:  ԵՎ եթե որևէ Տեսակ լիարժեք չի կատարում իր բնական դերը, ապա Մարդկության օրգանիզմը հիվանդանում է:
21.      Իր բնական դերին, իր որակներին համապատասխան ամեն մի Տեսակ յուրովի է ընկալում բնական օրինաչափությունները, յուրովի է ձևավորում իր մեջ իր ծագումի զգացողությունը, իր բնական որակների զգացողությունը, իր բնական դերի զգացողությունը, իր ապրելակերպի զգացողությունը: ԵՎ այդ բոլորը իմաստավորվում են Տեսակի Ավետարանի մեջ:
22.      Ամեն մի բնական Տեսակ՝ Ցեղ, անպայման ունի իր Ավետարանը: ԵՎ ամեն Ցեղի Ավետարանը ձևավորվել է հենց այդ Ցեղի բնական դերի և բնական որակների զգացողությամբ:
23.      Ըստ այդմ, ամեն մի Ավետարան անպայման Ցեղային է: ԵՎ ամեն Ցեղի Ավետարանը միայն ու միայն իր համար է:
24.      Արի Ցեղը, իր արարչական ծագումին համապատասխան, Մարդկության արարող Տեսակն է: Հողածին Տիտանների Ցեղը Մարդկության ավիրող Տեսակն է:
25.      Ըստ այդմ, Արի Ցեղն իր արարող դերը իմաստավորում է Արարումի Ավետարանով: Իսկ հողածին Տիտաններն իրենց բնական դերն իմաստավորում են Ավիրումի Ավետարանով:
26.      Անշուշտ, պատմականորեն ձևավորված տարբեր Կրոններ անպայման ստեղծվել են այս կամ այն Ցեղային Ավետարանի հիմքի վրա: Բայց ոչ մի Կրոն երբեք իր մեջ չի կրում Ցեղային Ավետարանի ամբողջությունը: Ցանկացած  Կրոն, որպես գաղափարախոսություն, Ցեղային Ավետարանի մասնակի արտահայտություն է միայն: Ահա թե ինչու միևնույն Ցեղային Ավետարանի հիմքի վրա կարող են ձևավորվել մի քանի Կրոններ:
27.      Արարումի Ավետարանի հիմքի վրա ձևավորվել են Արիական Կրոններ՝ Զրադաշտություն, Բուդդայականություն, Հինդուիզմ: Ավիրումի Ավետարանի հիմքի վրա ձևավորվել են Հողածինների Կրոններ՝ Հուդաիզմ, Քրիստոնեություն, Մահմեդականություն:
28.      Ավիրումի Ավետարանով են ապրում Հողածին Տիտանները: Դա նրանց ապրելակերպն է: Դա բնական է և ընդունելի Հողածին Տիտանների համար: Դա նրանց բնական դերի իմաստավորումն է:
29.      Սակայն Ավիրումի Ավետարանը անընդունելի է արարող Արիների համար: Արարող Արին պետք է ապրի Արարումի Ավետարանով: Դա է նրա բնական դերի իմաստավորումը:
      Արիներինը  - ԱՐԱՐՈՒՄԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆՆ է:

գ. ԽՈՐՀՈՒՐԴ  ԾՆՈՒՄԻ

1.      Ծնումի Խորհուրդն է Անահիտը՝ ԱՆ /ծնում/ - ԱՀ /հզոր/՝ Ծնող Զորություն՝ Աստվածամայր:
2.      Արարչագործությունը՝ դա արարումի և ծնումի միասնությունն է: ԵՎ արարումը ծնումով է հաստատում իր նորոգումը:
3.      ԵՎ թե Հայրը արարման բացարձակություն է՝ Հ /բացարձակ/ - ԱՐ /արարում/, ապա Մայրը արարումի պահպանողն է՝ Մ /պահել/ - ԱՐ/արարում/: ԵՎ Մայրը Հոր արարումը պահպանում է ծնումով:
4.      Արարումը ժամանակ չի պայմանավորում. ծնումով է մայրը նորոգում հոր արարումը ժամանակի մեջ:
5.      Ծնունդով է սկսվում կյանքի նոր պարբերությունը. իսկ պարբերությունները անսահման անգամ կրկնվում են, և մոր մեջ ու մոր միջոցով են կրկնվում դրանք:
6.      Թե չկա արարում առանց ծնումի, նույնպես և չկա ծնում արարումից դուրս:
7.      Արարումից դուրս որևէ ծնունդ ստեղծումն է նորի, որ հնարավոր չէ: Ծնունդը հենց արարումի նորոգումն է ժամանակի մեջ: Մայրը ծնում է եղածին. չեղածին նա ինչպե՞ս կծնի:
8.      Թե ծնունդ չլինի, էլ ի՞նչ արարում՝ արարումը երբեք չի նորոգվի. թե արարումը չնորոգվի, նա չի պահպանվի, ուստի և արարում չի լինի երբեք:
9.      Թե մայր չլինի, հայրն ինչպե՞ս նորոգի արարումը իր: ԵՎ հայրը իր որդու արարումը նորոգելու համար մայր է որոնում, որի մեջ և որի միջոցով նորոգի իր որդու արարումը: ԵՎ մայրը իր մեջ սնում է, ապա ծնում ու պահպանում է հոր զավակին:
10.      ԵՎ Անահիտն է Մայրության Խորհուրդ: Հենց ինքը՝ Արան Մայրն է արարել Անահիտի մեջ ու հենց Մայրությամբ կերտել է նրան՝ Աշխարհի բոլոր ցավերից մի փունջ, բոլոր սերերից մի ամբողջ հյուսվածք, հուզմուքից մի բուռ, երազներից սոսկումները լոկ, տառապանքի ծով - դա է Մայրությունը: ԵՎ այդ Մայրությամբ էլ նա Մայրն է կերտել Անահիտի մեջ:
11.      Մայր Անահիտը՝ ծնունդի խորհուրդ, պտղաբերումի մի ամբողջ աշխարհ, գութի խնկարկում, սիրո մեղեդի, կարոտի խորան, երջանկության բույր:
12.      ԵՎ Անահիտը՝ ինքը տառապանք, ինքը մայրացում, Մայր Աստվածուհին ամեն երկունքի, ամեն ծնունդի, ամեն քնքշության ու նվիրումի:
13.      Առանց երկունքի էլ ի՞նչ մայրացում, և էլ ի՞նչ երկունք առանց ցավերի: ԵՎ այդ ցավերով Մայր Անահիտը հենց ինքն է երկնում. և ինքն էլ բոլոր մայրերի նման գարուն է ծնում. և ինքն էլ բոլոր մայրերի նման երջանկանում է իր մայրացումով:
14.      Ամեն մի ծնունդ գարուն է կյանքի՝ լինի տիեզերական անհունության մեջ, թե ամենափոքր մի էակի:
15.      Գարուն է կյանքի ամեն պարբերության ծնունդը, և ձմեռ է վախճանը նրա:
16.      Տարին էլ երկրի կենաց մի պարբերություն է, որը սկսվում է գարնան ծնունդով և ավարտվում է հարաբերական մահով՝ ձմեռով:
17.      Ծնունդով է սկսվում երկրի կենաց պարբերության գարունը. և գարունն է երկրի վրա նոր ժամանակ սահմանում:
18.      Գարուն է ծնում երկրի վրա Մայր Անահիտը և ձմեռվա գորշությունն է ցրում երկրի վրայից, կյանքի գույները իրարից զատում և շաղ է տալիս ամբողջ երկրով մեկ:
19.      Զատիկ է հյուսում Անահիտն ամենուր: ԵՎ բազմագույն է աշխարհը դառնում. ամեն մի էակ իր գույնն է ստանում. ամեն մի էակ իր բույրն է ստանում, ամեն մի էակ իր համն է ստանում:
20.      ԵՎ տոնախմբություն է Զատիկը գարնան. և՜ ծառ, և՜ ծաղիկ, և՜ հավք, և՜ գազան, և՜ մարդ, և՜ աստվածամարդ բոլորը մեկտեղ ժպիտ են հղում գարնան արևին և փառաբանում Մայր Անահիտին:
21.      ԵՎ Անահիտն է Աստվածածին Մայր. և Անահիտն է զավակներ ծնում Արայի համար՝ Անմահ Աստվածներ և մայրական ջերմությամբ սնում է նրանց:
22.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայրը բոլոր Անմահ Աստվածների, աղերսեց Արային, որ իրեն պարգևի տառապալից մայրություն:
23.      ԵՎ Հայր Արա՛ն հենց Անահիտի մեջ արարեց երկրային հրեղեն որդուն՝ Հէգին: ԵՎ երկնեց Անահիտը, ցավով երկնեց ու հենց երկրի վրա, Աստվածների կերտած Օրոցքում՝ Արարատում, ծնեց մի չքնաղ հրեղեն որդի՝ արեգատես, լուսափայլ, առողջ և ուժեղ: ԵՎ Արա՛ն նրան Արի անվանեց:
24.      Բայց քանի որ երկրային աստված Արին այնքան զորավոր չէր, որքան նրա Աստված եղբայրները, ուստի Աստվածամայր Անահիտը մշտապես հսկում էր նրան քնած թե արթուն, աչքը չէր կտրում նրանից և մայրական գուրգուրանքով սնում էր նրան:
25.      Աստվածամայր Անահիտը մշտապես հսկում է, պահպանում է նաև Արիից սերված Աստվածամարդերին:
26.      ԵՎ մայրացումը եղավ երկրային կյանքի խորհուրդը: ԵՎ Անահիտը հենց իր Մայրությամբ պարգևեց բոլոր մայրերին մայրացում որպես շնորհ աստվածային՝ լինել երջանիկ տառապանքի մեջ:
27.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայրն Աստվածների ու Արիների. և մայրերն Արի նման են նրան, և նա նման է բոլոր մայրերին:
28.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայրը բոլոր Արի մայրերի, իր Մայրացումով մայրերի կողքին, ամեն երկունքին անձամբ հովանի, անձամբ մասնակից մոր ապրումներին, մոր երազներին:
29.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայրն Աստվածների ու Արիների, շրջում է ամբողջ Արարատով մեկ, այցելում բոլոր լացող մայրերին, որբ մանուկներին, գուրգուրում նրանց, ամոքում նրանց վիշտը դառնագին և կյանք է բուրում, արև է բաշխում և աստվածային սեր սնում նրանց:
30.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայրը բոլոր Տոհմի մայրերի՝ Տոհմի մայրերի մայրության պաշտպան:
31.      Աստվածամայր Անահիտը մերժում է ընտանիքից դուրս ամեն մի ծնունդ. ընտանիքից դուրս ամեն մի ծնունդ՝ մի որբ անտոհմիկ, ընտանիքից դուրս ամեն մայրացում՝ չարիքի ծնունդ:
32.      Մայրը մայրացումն է լոկ ընտանիքի մեջ՝ տոհմածինն է մայրը: ԵՎ Անահիտը միայն տոհմածին մորն է պաշտպանում՝ տոհմը ծնող, տոհմը սնող, տոհմը պահող ու զորացնող մորն է պահպանում:
33.      Մայր Անահիտը ամեն ծնվողին ժպիտներ ունի, ամեն հերոսին համբույրներ ունի, ամեն մեռնողին արցունքներ ունի:
34.      ԵՎ Անահիտը՝ Մայր Աստվածուհին, որ ամեն Արի մոր կերպարը ունի, մայրական սիրով հասնում է ամեն մեռնող հերոսի, գրկում ջերմագին, սեղմում իր կրծքին, իր արցունքներով վերքը լվանում, համբույրով կնքում աչքերը նրա և մեռնող քաջի քունը օրորում: ԵՎ Արի քաջը երանելի մայրական գրկում աչքերն է փակում և ոգիանում սփոփված ժպիտով:
35.      Մայր Անահիտը հենց մոր կերպարով հայտնվում է քնած անմեղ մանուկին, ճոճում է նրան քաղցր երազում, համբույրներ դրոշմում, օրոր է ասում աստղերից քաղած անուրջ երգերով, ժպտում է նրան արևից պոկած հրե ժպիտով: ԵՎ քնած մանուկը ժպտում է սիրով, ժպտում երջանիկ՝ իր մորն է ժպտում, ժպտում աշխարհին:
36.      Մայր Անահիտը՝ ոգու պահապան, ոգիների Մայր. իր գիրկն է առնում ոգիացած մանուկներին, մայրական գութով գուրգուրում նրանց, որ էլ չլացեն կարոտի ցավից. իր իսկ ջերմությամբ սնում է նրանց, որ էլ չմրսեն ձմեռվա ցրտից. մայրական սիրով սիրում է նրանց, որ թեև ոգի՝ որբություն չզգան, մայրիկ ունենան, մայրական գգվանք, որ երջանկանան լուսափայլ ոգիք ու սիրեն, սիրեն բոլոր ողջերին:
37.      ԵՎ Անահիտը, ոգիացած մանուկին գրկած, մոր մոտ է գալիս նրա երազում, որ մայրը տեսնի ժպտադեմ որդուն, համոզվի նրա լինելության մեջ. հավատա, որ նա շունչ չէ մահաբեր, այլ՝ անմեղ ոգի, որդին անմարմին՝ սիրո, կարոտի զգացմունքով լեցուն և... մայրը սթափվի, էլ չսարսափի ու սիրի նրան ողջ զավակի պես:

ե. ԽՈՐՀՈՒՐԴ ԱՐԱՐԱՏԻ

1.      Արարչագործության Խորհուրդ է Արարատը՝ ԱՐԱՐ-ԱՏ /տեղ/՝ Արարման վայր: Արարատը հենց Հայկական Լեռնաշխարհն է:
2.      Արարատը ցամաքային կղզի է: Դռանով արդեն նա առանձնանում է Երկրի ընդհանրությունից: Արարատը Տիեզերական Էներգետիկ Դաշտի խտացումն է Երկրի վրա: ԵՎ Արարատի Հողը պայմանականորեն է հող կոչվում: Նա տարբերվում է Երկրի հողից:
3.      Արարատի Հողը իր մեջ կրում է ևþ տիեզերական, և երկրային հատկանիշներ: Արարատը հագեցած է բավական բարձր ռադիոակտիվ լիցքավորումով, որ հատուկ չէ Երկրին:
4.      Եթե ամբողջ Երկրի հողը հիմնականում կրում է բացասական էներգիա, ապա Արարատը իր մեջ ունի ևþ դրական, ևþ բացասական էներգիա:
5.      ԵՎ Արարատը դրական էներգիայով կապված է Տիեզերական Էներգետիկ Դաշտի հետ, իսկ բացասական էներգիայով կապված է Երկրի հետ:
6.      Արարատը Երկրի վրա այն կենսավայրն է, որի միջոցով Երկիրը միանում է տիեզերական ամբողջությանը, կապվում է Տիեզերական Զորություններին և կենսական սնունդ ստանում մշտապես:
7.      ԵՎ հենց Արարատում են Աստվածամարդերի համար ապահովված կենսական ամենանպաստավոր բնական պայմանները:
8.      Հենց Արարատում է Երկրի տաքության ու սառնության, լույսի ու խավարի համաչափ հարաբերությունը հաստատված:
9.      Արարատից դեպի հարավ տաքության ու սառնության, լույսի ու խավարի համաչափությունը խախտվում է հոգուտ տաքության և լույսի: ԵՎ որքան հեռանում ենք Արարատից, այնքան պակասում են սառնությունն ու խավարը, այնքան ավելանում են տաքությունն ու լույսը: ԵՎ Արարատից որքան հեռանում ենք դեպի հյուսիս, այնքան պակասում են տաքությունն ու լույսը, և ավելանում են սառնությունն ու խավարը:
10.      Միայն Արարատում  է օրինաչափորեն ընդգծված տարվա բոլոր չորս եղանակների հաջորդականությունը: Իսկ Արարատից դուրս տարվա եղանակները ընդգծված չեն, և աստիճանաբար չեզոքանում է նրանց անցումը:
11.      Միայն Արարատում է աճում Կենաց Ծառը, որի պտուղն իր մեջ ունի կենսական նշանակության բոլոր հատկությունները: Այն իր մեջ կրում է բոլոր մրգերի որակները: Կենաց Ծառի պտուղը՝ Կենաց Պտուղը, կոչվում է Ծիրան՝ Ծիրի /տիեզերական/ Պտուղ:
12.      Ծիրանը միայն Արարատի պտուղ է, քանզի նա սնվում է ևþ Արարատի Հողի էներգիայից, ևþ տիեզերական էներգետիկ դաշտից: Այնինչ, նույն ծիրանի կորիզից Երկրի հողի վրա աճած ծառի պտուղը այլևս ծիրան չէ. այն գենախեղվում է, կորցնում է ծիրանի շատ հատկություններ, քանզի այն սնվում է միայն Երկրի հողի բացասական էներգիայից:
13.      ԵՎ ընդհանրապես Արարատի բարիքները տարբերվում են Երկրի բարիքներից որակապես, թեև լինեն նույն տեսակի:
14.      ԵՎ եթե Երկրի բարիքները սնունդ են մարդկանց համար,    ապա Արարատի բարիքները զուտ աստվածների սնունդ են:
15.      Աստվածավայր է Արարատը՝ Հայաստանը և Արարչական ծագում ունի:
16.      Երկրի վրա արարումը հաստատելու համար է, որ Արարիչը Երկրի վրա տեղադրել է  Արարատը: ԵՎ Երկրի արարչագործությունը հաստատելու համար է, որ Արարիչը հենց Արարատում արարել է Արիին, որպես Երկրային Աստված:
17.   Արին է առաջին երկրային աստվածը, և Արին է իր սերունդներով արարումի բացարձակ ընթացքը հաստատում Երկրի վրա:
18.      ԵՎ արարումի վայր է Արարատը: ԵՎ Արարատից է սկսվում Երկրի ամեն հոգևոր ու նյութական արարում:
19.      ԵՎ Արիներն են կապող օղակը Աստվածների ու մարդկանց միջև: Արարումի միտքը գալիս է Արայից Աստվածներին, Աստվածներից՝ Արիներին և Արիներից՝ մարդկանց:
20.      Աստվածամարդիկ են Արիները և աստվածային սնունդով են զորանում:
21.      Երկիրը երկնքից մշտապես ստանում է օդ, ջուր, հուր, լույս, միտք:  ԵՎ դրանք մշտապես շրջանառության միջոցով երկնքից գալիս են Երկիր մաքուր վիճակում և ապա օգտագործված, անմաքուր վիճակում նորից դեպի երկինք են գնում:
22.      ԵՎ Արարատն է անմիջականորեն սնվում երկնքից:  Երկնքից իջած մաքուր ջուրն է սնում Արարատի աստվածային բարիքը և ապա բազմաթիվ գետերի միջոցով հոսում և թափվում է Արարատից դուրս:
23.      Արարատից արտահոսող ջրով սնվում են շատ ու շատ դաշտեր ու ծովեր:  ԵՎ երբեք Արարատի հողը չի սնվում դրսի ջրով:
24.      Արարատից դուրս թափված ջուրը այլևս նույն ջուրը չէ. այն արտաթորանք է:  ԵՎ Արայի կամքով այդ արտաթորված ջուրը ետ դեպի Արարատ չի գալիս:
25.      ԵՎ ամենամաքուրն են Արարատի բարիքները, քանզի նրանք սնվում են միայն երկնային ամենամաքուր ջրով. և ամենամաքուրն է Արիների սնունդը՝ աստվածային սնունդ է այն:
26.      Իհարկե, Արարատից դուրս թափված ջուրը նորից գալիս է Արարատ, բայց գալիս է բնական շրջանառության միջոցով. այն գոլորշիանում է, բարձրանում երկինք, մաքրվում և բյուրեղացած թափվում է Արարատ:
27.      Այդպես բնականորեն կատարվում է ջրի մշտական շրջանառություն, որտեղ Արարատը ամենամաքուր ջրով է սնվում, սնելու համար Արարատի աստվածամարդերին:
28.      ԵՎ այն բույսերն ու պտուղները, որ ի սկզբանե Արարատի բնական ծնունդ չեն, չեն կարող աստվածների սնունդ լինել, նույնիսկ եթե դրանք տեղափոխենք Արարատ:  Չէ՞ որ դրանք իրենց բնական սնունդը ստանում են գործածված, անմաքուր ջրից, և Արարատի մաքուր ջուրը նրանց համար բնական սնունդ չի կարող լինել:
29.      Մեր տեսանելիության սահմանում է ջուրը:  Բայց երկրային կյանքի բնական պայմանն ապահովում են նաև մեր տեսանելիությունից վեր ջերմությունը, հուրը, լույսը, միտքը:
30.      ԵՎ այդ որակներով է մշտապես երկիրը սնվում տիեզերքից:  Արարիչը մշտապես սնում է Երկիրը իր ջերմությամբ, իր հուրով, իր լույսով, իր մտքով:
31.      ԵՎ արարչական կենսաջերմությունը, կենսահուրը, կենսալույսը տիեզերքից հենց Արարատ են գալիս, ապա Արարատից արտահոսում Երկրով մեկ:  ԵՎ օգտագործված, անմաքուր այդ որակները գոլորշիանալով բարձրանում են երկինք, մաքրվում, զտվում և բյուրեղացած նորից իջնում Արարատ:
32.      Հենց Արարատն է տիեզերքից ամենամաքուր կենսաջերմությունը, ամենամաքուր կենսալույսն ու կենսահուրը ստանում: 
33.      ԵՎ Արարատը, որպես Աստվածավայր, Տիեզերքից եկած ամենամաքուր ջրով, ամենամաքուր հուրով, ամենամաքուր լույսով է սնվում:  Ահա թե ինչու Արարատի պտուղը և՜ մաքուր է, և՜ արևահամ:  ԵՎ միայն այդ պտուղներն են աստվածամարդերի սնունդը:
34.      ԵՎ Արարատը Տիեզերքից սնվելով ամենամաքուր կենսական ջրով, հուրով, լույսով, արդեն օգտագործված արտաթորում է իրենից դուրս, սնելով Երկիրը:
35.      ԵՎ Արարատից արտաթորված անմաքուր ջուրը, լույսը, հուրը ետ դեպի Արարատ չեն գալիս երբեք. նրանք բնական շրջանառությամբ բարձրանում են երկինք, մաքրվում, զտվում և բյուրեղացած իջնում Արարատ: ԵՎ Արիները, որ Արարատի բնական ծիլերն են ու Երկրի արարումը սնուցողները, իրենք էլ սնվում են անմիջապես տիեզերական մաքուր ջրով, մաքուր լույսով, մաքուր հուրով և իրենք էլ, ինչպես և ամենը Արարատում, մաքուր են ու արևահամ:
37.      Երկրի վրա մարդկության մշտական արարումը ապահովելու համար, Արարիչը մշտապես Երկիրը սնում է նաև իր Բացարձակ Մտքով:
38.      ԵՎ Բացարձակ Միտքը Տիեզերքից իջնում է Արարատ, լուսավորում է աստվածամարդերի միտքը և մղում նրանց արարումի:  ԵՎ արարումը երկրի վրա Արիներից է սկսվում:
39.      Արարատում Արիները անմիջականորեն սնվում են տիեզերական բացարձակ մտքից, և Արիների արարումը ամենամաքուրն է:
40.      ԵՎ Արիները իրենց արարումով սնում են երկրի մարդկությանը, լուսավորում նրա միտքը և նպաստում նրա արարումին:
41.      ԵՎ մարդկության արարումը իր որակը կարող է պահպանել միայն ու միայն մշտապես սնվելով Արարատի արարումից. հակառակ դեպքում այն կճահճանա ու կնեխի:
42.      ԵՎ չսնվելով Արարատի արարումից, մարդկության միտքը ճահճանում է, և նրա արարումը նեխահամ է լինում:  ԵՎ այսօր բազմաթիվ անբնական ՙամենագեղեցիկ՚ տեսությունները, գաղափարախոսությունները, կրոնները, որ ծնվում են Արարատից դուրս, երկրի մարդկությանը չնչին անգամ չափով չեն ազնվացրել, և աղետներն ու չարիքը գնալով ահագնանում են:
43.      Չէ՞ որ նեխած հողի մեջ աճած բույսը, ինչքան էլ հաճելի լինի, այնուամենայնիվ, հղի է հիվանդություններով. նեխած մտքի արարումը անպայման նեխահամ ունի և այլևայլ հոգեկան հիվանդությունների հարուցիչ է:
44.      Արարատից է արարումի միտքը հոսում դուրս, սնելով Երկրի արարումը:  ԵՎ Արարատից արտաթորված արարումի միտքը այլևս Արարատ ետ բերել չի կարելի.. Արարատից արտաթորված միտքը արդեն անմաքուր է:
45.      ԵՎ եթե փորձենք Արարատից արտաթորված արարումի միտքը ետ բերել Արարատ, մենք չարիք կգործենք, կվնասենք բնական արարումին, կփչացնենք նաև Արիների արարումը:
46.      Արարատից արտաթորված միտքը ամեն դեպքում վերադառնում է Արարատ բնական շրջանառության միջոցով. այն գոլորշիանալով բարձրանում է երկինք, մաքրվում է, զտվում, բյուրեղանում և ապա նորից իջնում Արարատ, սնելու Արիներին:
47.      Արարատը միայն Արիների Բնակն է. և միայն Աստվածամարդ Արիներն են Արարատում սնվում տիեզերական մաքուր մտքից և արարչական արարումով սնում մարդկությանը:
48.      ԵՎ Արարատում ապրելով Չարին, միևնույն է, Արի չի դառնա. և նա երբեք արմատ չի գցի Արարատում. և Չարին Արարատում երբեք չի սնվի արարչական մտքից:  ԵՎ Չարին Արարատում միայն չարիք կգործի:
49.      Արարատում արարչական մտքից միայն Արին է սնվում, և այդ ամենամաքուր մտքով արարում է. ու բազմաթիվ ՙգետերով՚ այդ արարումը հոսում է երկրով մեկ:
50.      Արարատից արտագաղթող արիական խմբերն են, որ բազմաթիվ Արի ազգեր են ձևավորել:
51.      ԵՎ հենց այդ Արի ազգերն են, որ զգալով իրենց Արմատը Արարատում, արյունով ու հոգով կապված են նրան, մշտապես սնվում են իրենց Արմատից և ապա սնում են մարդկությանը:

է. ԽՈՐՀՈՒՐԴ  ԶՈՐՈՒԹՅԱՆ

1.      Զորությունը Հուրն է: Հուրը կրակը չէ, թեև կրակի մեջ առավել զորեղ է հուրն արտահայտվում: Հուրը Էներգիան է: ԵՎ Տիեզերական Հուրի Աստվածը Վահագն է: ԵՎ Խորհուրդ է Վահագնը՝ ՎԱՀ /Աստված/ - ԱԳՆ /Հուր/՝ Հուր-Աստված:
2.      Վահագնը Զորությունների Գերագույն Խորհուրդն է ողջ Տիեզերքում. Հուր և Հրեղեն է նա:
3.      Վահագնը՝ անհուն Տիեզերքի մեջ՝ տիեզերական ուժ. արեգների մեջ՝ հուր արեգակեզ. լուսաստղերի մեջ՝ լույսի կենսաղբյուր. ոգիների մեջ՝ ոգու վեհություն. Աստվածների մեջ՝ Զորության Աստված:
4.      Վահագնը հոգիների մեջ փայլող ոգին է. համաստեղությունների պայծառափայլ կերպարանքն է նա:
5.      Վահագն է լուսեղենների բոցն աստվածային. նախահայրերի առաջին պատարագիչն է նա:
6.      Վահագն է որոտումների տերը և արդարությունը հավաստող. Վահագն է փոթորիկի աստվածը և պահպանիչը. նա ահեղությունն է ամպրոպների:
7.      Վահագն է համեղությունը ջրերի. նա է լուսնի ու արեգի ճառագայթումը. նա է Հուրը եթերի մեջ և բոցը վառվող խարույկների. նա է զորությունը տիեզերական և ուժգնությունը արարումի:
8.      Վահագն է հայտնատեսությունը արարող Արի Ցեղի և քաջությունը հերոսների. Վահագն է զորությունը հզորների:
9.      Վահագն է մշտապես կարգավորում Տիեզերական Հուրի և ամեն բնական էակի ներքին կենսահուրի համաչափությունը:
10.      Մթնոլորտը Կենսական Հուրի անսպառ մի ավազան է, որից անընդհատ սնվում են երկրի բոլոր բնական էակները և զորանում:
11.      Ներքին կենսահուրի գերագույն կուտակումը հնարավորություն է տալիս ամեն մի էակի լինել անխոցելի հիվանդությունների, ծերացման և նման մարմնական մաշվածության նկատմամբ:
12.      Ինչպես և ամեն բնական էակի, մարդու և աստվածամարդու զորությունը կախված է նրա հոգու կենսահուրի զորությունից: Հոգու կենսահուրը, սնվելով մթնոլորտի Կենսահուրից, զորանում է, ապա սնում է նրա մարմնի բոլոր մասերը, պահպանում և զորացնում է դրանք: Մարդու և Աստվածամարդու տկարությունն ու մաշվածությունը կախված են նրա ներքին կենսահուրի տկարությունից:
13.      Վահագն է մշտապես սնում մեր ներքին կենսահուրը Տիեզերական Հուրով և զորացնում մեր հոգին ու մարմինը:
14.      ԵՎ ապրել զորությամբ, կնշանակե՝ հոգով միանալ Վահագնին, հավատալ Վահագնին և նրա միջոցով հավատալ նաև մեր ուժին:
15.      Ապրել Վահագնով, կնշանակե՝ զգալ մեր ներքին կենսահուրը որպես Տիեզերական Կենսահուրի արտահայտություն և մշտապես սնվել Տիեզերական Կենսահուրից ու զորանալ:
16.      Ապրել Վահագնով, կնշանակե՝ զգալ, հավատալ, որ Տիեզերական Հուրի մի նոր բռնկումով Գարուն է հաստատվելու Տիեզերքում, որի հրե զորությունը արտահայտվելու է նաև երկրի վրա:
17.      Երկնի ու Երկրի այդ ահեղ երկունքից, գարնան առաջին արևով ծնվելու է Վահագնը հենց Արարատում. ծնվելու է Վիշապին սպանելու և երկրի վրայից Վիշապի պղծությունը լվալու Մեծ Ջրհեղեղով:
18.      Վահագնը ծնվելու է պահպանելու իր Արի աստվածամարդերի Ցեղը և նորից հաստատելու արարումը երկրի վրա:
19.      ԵՎ Վահագնի ծնունդով սկսվելու է երկրային կյանքի մի նոր պարբերություն, նոր պատմություն, իսկ Արարատում՝ նոր տարեգրություն:
20.      Երկնի ու Երկրի ահեղ երկունքից Հուրն Աստվածային հենց Արարատում եղեգան փողից բոց է հանելու:
21.      ԵՎ այդ Հրե կրակով Արարատի կենաց զորության արշալույսն է սկսվելու. Վահագն է ծնվելու Աստվածային Հրե կրակից՝ Զորության Աստված:
22.      Գարնան Արեգով է ծնվելու Վահագնը: Գարնան Արեգը սերն է Վահագնի՝ հավատ է բուրում զորավորների հոգիների մեջ. գարնան Արեգը աչքն է Վահագնի, որ ամեն խավար, մթություն ճեղքում և լույս է սփռում աշխարհի վրա. գարնան Արեգը՝ Խաչ-Պատերազմին Վահագնի բազկին՝ շանթեր է արձակում Վիշապի վրա. գարնան Արեգը՝ բանբերը Վահագնի՝ ավետում է մոտալուտ գալուստը Տիեզերական Գարնան և Հրե Զորության առկայծումը երկրի վրա:
23.      Մայր Արարատը՝ Արեգին գրկած, Վահագն է կանչում. Արագածը վեհ՝ Արեգին փարված, Վահագնին սպասում. Մասիսը հպարտ՝ երկինք խոյացած, Վահագնին տենչում. և՜ հավք, և՜ գազան, և՜ քար, և՜ առու, և՜ ծառ, և՜ ծաղիկ Վահագն են կանչում. Վահագն են կանչում բոլորը մեկտեղ, հավատքով սպասում մի նոր երկունքի, մի նոր ծնունդի Հրե Վահագնի:
24.      Իսկ շատ Արիներ՝ երանելի թուլության հաշիշով օծված, չեն դիմանում Հուրի զորությանն ու Արեգի լույսին: Զորության Հուրն ու Արեգի լույսը շատ են զորավոր նրանց տկարացած մարմինների ու հոգիների համար: ԵՎ նրանք գերադասում են խավարը լույսից, ցուրտը՝ հուրից, մեղկ տկարությունը՝ վեհ զորությունից: ԵՎ աղերսում են Չարի Աստծուն՝ ամպերով ծածկել Արեգը գարնան:
25.      ԵՎ միայն նրանք, ովքեր իրենց Արի են զգում. միայն նրանք, ովքեր իրենց Աստվածամարդ են զգում. միայն նրանք, ովքեր իրենց Արարչի որդիներ են զգում. միայն նրանք, ովքեր զգում են իրենց արմատը Մայր Արարատում. միայն նրանք, ովքեր նայում են Արեգին և զգում են Վահագնին. միայն նրանք, ովքեր ապրում են Վահագնով և մշտապես նորոգում են իրենց ներքին կենսահուրը՝ միայն նրանք են տենչում Տիեզերական Գարնան մոտալուտ գալուստը:
26.      ԵՎ իրենց արիությունը զգացող ու Վահագնով զորացած Արիները միայն կփառաբանեն Հայր Արային, Մայր Անահիտին, Անմահ Աստվածներին և նրանց օրհնությամբ օծված ահեղ երկունքի այն կրակը, որի մեջ Տիեզերական Հուրը կա:
27.      Փայտեր կդիզեն, խարույկներ կվառեն այդ աստվածային կրակով՝ Տրնդեզ կսարքեն՝ ԱՏՐ /կրակ/ - ԴԵԶ՝ Կրակի դեզ՝ Խարույկ: Պար կբռնեն Տրնդեզի շուրջ, ձոներգեր կհյուսեն Հայր Արային, Մայր Անահիտին և ծնվող Վահագնին:
28.      Իսկ ջահել հարսները, որ մայրացումի կարոտը ունեն, կթռչեն այդ աստվածային Տրնդեզի վրայով՝ օծելու իրենց արգանդը, որ իրենք էլ ծնեն Վահագնանման Արի զավակներ:
29.      Տրնդեզի այդ աստվածային կրակը կտանեն իրենց տները. դրանով կօծեն իրենց օջախները, վառարանները, որ իրենց տներում այդ աստվածային կրակի ջերմությունը տարածվի:
30.      ԵՎ Տրնդեզի աստվածային Հուրը կբոցկլտա նրանց աչքերի մեջ, և նրանք կօծվեն աստվածային հուրով ու կվերականգնեն իրենց մեջ իրենց աստվածային զորությունը:
31.      ԵՎ կբոցավառվեն նրանց սրտերը այդ հուրով ու սպասումով, քանզի այդ երկունքի քառասուներորդ օրը, գարնան առաջին Արեգով ծնվելու է Վահագնը:
32.      ԵՎ միայն իրենց աստվածայնությունը զգացող Արիները կհետևեն երկունքին . կդիմավորեն Տիեզերական Հուրի զորավոր բռնկումը երկրի վրա, և նրանք միայն ընդառաջ կգնան Վահագնին:
33.      ԵՎ Տրնդեզի այդ բոցով ու Վահագնի սպասումով, նրանք Արագածից պեղված հազար ու մի գանձերով կկռեն իրենց զորության թուր-կեծակին:
34.      Քառասուն օր երկունքն է տևելու. և քառասուներորդ օրը, գարնան առաջին Արեգով, և իրենց զորությունը զգացող Արիների կանչով Վահագն է գալու:
35.      Վահագն է գալու՝ աստղերից հյուսած թագը իր գլխին, հրե թիկնոցը իր հաղթ ուսերին, ձախ բազկի վրա Խաչ-Պատերազմին՝ ձուլված Արեգից, աջ ձեռքին բռնած հազար ու հազար արեգով կռած իր Թուր- Կեծակին:
36.      Հայր Արայի կամքով Վահագնը սնելու է Արիներին իր զորությամբ և անպարտելիությամբ. օծելու է Արիների թուր-կեծակին՝ Չարիների դեմ պատերազմելու համար:
37.      Չարիների դեմ Արիները պիտի կռվեն. Վահագնը կռվելու է միայն Վիշապի դեմ, քանզի Աստված միայն Աստծո դեմ է կռվում՝ լինի երկնքում, թե երկրի վրա:
38.      ԵՎ նրանք, ովքեր կապրեն Վահագնով, կսպասեն Վահագնին, կզորանան իրենց աստվածայնությամբ:
39.      Վահագնը իր աստվածային Հուրով ու զորությամբ կսնի նրանց. և զորավոր հրավառություն կբռնկվի նրանց մեջ՝ հրավառություն կյանքի, հավատի, սիրո, զորության:
40.      ԵՎ միայն իրենց աստվածայնությունը զգացող զորավորները ընդառաջ կգնան Վահագնին. և միայն նրանց կհովանավորի Վահագնը. և միայն նրանք կդիմանան Տիեզերական Հուրի զորավոր բռնկումին երկրի վրա և նրանք այնուհետև կվերապրեն Ջրհեղեղը:
41.      ԵՎ ինչպես հազարավոր տարիներ առաջ Արի Մանը իր զորավորների թափորով բարձրացավ Մասիս սար՝ վերապրելու Համաշխարհային Ջրհեղեղը, այնպես էլ հիմա միայն իրենց աստվածային զորությամբ օծված Արիները կկարողանան բարձրանալ Մասիս սար, քանզի Մասիսը աստվածների կացարան է, և այնտեղ կարող են բարձրանալ միայն աստվածները:
42.      Իսկ նրանք, որ չեն ապրի Վահագնով, չեն սպասի Վահագնին, կմնան իրենց երանելի տկարության մեջ ու երբեք չեն զորանա:  ԵՎ իրենց տկարությամբ նրանք չեն կարող դիմավորել Վահագնին, չեն կարող դիմանալ Տիեզերական Հուրի զորությանը, չեն կարող բարձրանալ Մասիս սար և չեն կարող վերապրել Ջրհեղեղը:
43.      Վահագնը չի հովանավորի տկարներին. և տկարները կկործանվեն, քանզի Արայի կամքով Վահագնը պահպանելու է երկրային աստվածների Ցեղը, իսկ տկարներից աստվածներ չեն ծնվի. և ո՜չ նրանց կյանքն է պետք Արային, ո՜չ էլ նրանց մահը:

թ. ԽՈՐՀՈՒՐԴ ՀԱՎԱՏՔԻ

1.      Կենաց Խորհուրդ է Հավատքը:   Հավատ՝  Հ /հաստատուն, բացարձակ/ -ԱՎ /հոգի, կյանք/ - ԱՏ /տեղ, տեղադրում/՝ Հաստատուն հոգևոր ընկալում:  Հավատք՝ բազմախորհուրդ հոգևոր ընկալումների համակարգ՝ Հոգևոր Բացարձակ Խորհուրդ:
2.      ԵՎ Հավատքը խիստ տարբեր է Կրոնից: Հավատքը՝ ներքին զգացողությամբ բնական օրինաչափությունների համակարգի վերապրված Խորհուրդ է, իսկ Կրոնը՝ արտաքին ներգործության կրումն է անհատի մեջ:
3.      Հավատքը՝ դա տեսակային ԵՍ-ի զգացողությունն է Արարչի և Աստվածների մեջ, Բնության մեջ, նախնիների մեջ, անցյալի ու ապագայի մեջ, ծագումի ու արյունի մեջ, շարունակելիության մեջ:
4.      Արարիչը արտահայտվում է մեր մեջ, մեր ծագումի մեջ, մեր արյան մեջ, մեր հարազատ բնաշխարհի մեջ, Մայր Հողի մեջ, արևի մեջ, քար ու ջրի մեջ, մեր նախնիների և գալոց սերունդների մեջ: ԵՎ այդ բոլորով ենք մենք ամբողջանում և այդ բոլորով միայն մենք կարող ենք զգալ Արարչին:
5.      ԵՎ հավատքը դեպի Աստվածությունը բխում է սեփական բնության զգացողությունից, թե որքանով ենք մենք մեզ զգում որպես բնական և որքանով ենք մեր մեջ զգում Արայի էությունը:
6.      Հավատքը իրական զգացողություն է իրական մարդու, հողի, արևի, ջրի, նախնիների... քանզի այդ բոլորի մեջ և այդ բոլորի միջոցով մենք կարող ենք զգալ Արարչին և միանալ նրան:
7.      ԵՎ սրբագործելով հողը, մենք մեզ ենք սրբագործում. սրբագործելով ջուրը, արեգը, երկինքը, մենք մեզ ենք սրբագործում. սրբագործելով մեր նմաններին, մենք դարձյալ մեզ ենք սրբագործում, քանզի մենք էլ այս սրբագործված ընդհանրության մեջ սրբագործվում ենք, աստվածանում:
8.      ԵՎ Հավատքը բնորոշվում է ոչ թե այս կամ այն Աստծո կերպարով, ոչ թե այս կամ այն ծիսակարգով, ոչ թե այս կամ այն տոնահանդեսով՝ դրանք բոլորը դրսևորումներ են միայն. Հավատքը Կենաց Խորհուրդ է, Տեսակի կենսաձև է և բնորոշվում է ծագումի զգացողությամբ, Տեսակի որակական ամբողջության զգացողությամբ, Տեսակի որակական հատկությունների զգացողությամբ և Տեսակի որակական հարաբերությունների զգացողությամբ՝ բոլոր բնական Տեսակների հետ, նաև՝ Աստվածների:
9.      ԵՎ Հավատքը անպայման Տեսակային է՝ Ցեղային. Հավատքի հիմքում ընկած է Տեսակի՝ Ցեղի ծագումնաբանությունը. և ծագումնաբանական ըմբռնումներն են փաստորեն կողմնորոշում տարբեր Ցեղահավատքների որակական տարբերությունները և նրանց անունները:
10.      Բնության արարչական չորս տարրերի՝ Հուր, Օդ, Ջուր, Հող տարբեր հարաբերակցությամբ որակապես իրարից տարբերվում են մարդկային բոլոր Տեսակները: ԵՎ ամեն Տեսակ իր բնական դերն ունի, իր բնական որակներն ունի, իր հոգեբանությունն ունի, իր կենսաձևն ունի:
11.      ԵՎ ամեն բնական Տեսակ իր Ցեղահավատքն ունի, որն արտահայտություն է Տեսակների տարբերիչ ծագումնաբանական օրինաչափությունների ըմբռնման: ԵՎ միևնույն բնական օրինաչափությունները տարբեր Ցեղահավատքային համակարգերում արտահայտվում են տարբեր ծագումնաբանական հիմքերով:
12.      Արարչածին է Արին և Հողածին է Տիտանը. Հուր է Արին և հուր է դառնում, Հող է Տիտանը և հող է դառնում: ԵՎ Արիական Հավատքի Խորհուրդը հենց իր անվան մեջ է՝ Արորդի կամ Արևորդի, որ նշանակում է Արարչի որդի՝ Արարչածին:
13.      ԵՎ ծագումի զգացողություն է Հավատքը. ուր այդ զգացողությունը չկա՝ չկա և Հավատք:
14.      Իմ Արարիչը նա է, ով ինձ կյանք է տվել, ում բնական ժառանգն եմ ես և ում արյունն եմ կրում իմ մեջ: Դա իմ հայրն է, իմ պապը, իմ ապուպապը, նրա պապը և այդպես մինչև Հայր Արան՝ Արարիչը իմ բոլոր նախահայրերի և իմ:
15.      Արան է հենց Արարատում արարել իր երկրային որդուն՝ Հէգ Արիին, որպես երկրային աստված: ԵՎ Արին հենց Արայից է ժառանգել իր արյունը, իր դիմագիծը, իր բնական որակները, իր արարող զորությունը, որոնք այսօր ժառանգաբար արտահայտվում են իմ մեջ:
16.      ԵՎ Արան իմ Բացարձակ Նախահայրն է, և նրա արյունը ես ժառանգել եմ իմ բոլոր հաջորդական նախահայրերի և իմ հոր միջոցով:
17.      ԵՎ եթե ես չեմ զգում իմ հորը, չեմ զգում իմ պապին, իմ նախահայրերին, ինչպե՞ս կարող եմ զգալ Արային. Չէ՞ որ Արան էլ է Նախահայր:
18.      Հավատքը իրականություն է՝ իրական ծագումի զգացողություն և իրական հարաբերությունների համակարգ է դա:
19.      Մենք հավատում ենք ձայնին, որովհետև լսում ենք. մենք հավատում ենք լույսին, որովհետև տեսնում ենք. մենք հավատում ենք հողին, որովհետև շոշափում ենք. մենք հավատում ենք Արային, որովհետև զգում ենք նրան:
20.      ԵՎ ինչպե՞ս կարելի է հավատալ մեկին կամ մի բանի, եթե չենք լսում, չենք տեսնում, չենք շոշափում, չենք զգում և նույնիսկ չգիտենք, թե ինչ է կամ ով է:
21.      Արարչածին Արիները հարաբերվում են Արայի հետ, քանզի զգում են նրան որպես իրենց Բացարձակ Նախահայր և զգում են նրա արյունը իրենց երակներում:
22.      Հողածին Տիտանները արյունակցական կապ չունեն Արայի հետ, չեն զգում նրան ու չեն հարաբերվում նրա հետ. նրանք միայն իրենց վրա  կրում են Արայի ազդեցությունը, առանց ճանաչելու նրա էությունը:
23.      Արարիչը մեկն է, իսկ Աստվածները՝ շատ: Աստվածները բնական կենդանի Տեսակ են, ուստի և բազում են, ինչպես մարդիկ, ինչպես կենդանիք...
24.      Քանի՞ Աստված կա Աշխարհում. մենք չգիտենք ու երբեք չենք իմանա: Մարդկային ամեն մի Տեսակ զգում է այնքան Աստված, որքան բնական գերագույն խորհուրդների զգացողություն ունի իր մեջ և ճանաչում է այն Աստվածներին, որոնց հետ հարաբերվում է:
25.      Աստվածամարդ Արիները, որ միջանկյալ Տեսակ են Աստվածների ու մարդկանց արանքում, շատ ավելի մեծ հնարավորություն ունեն ճանաչելու և հարաբերվելու Աստվածների հետ:
26.      Հողածին Տիտանները ծագումով Աստվածներից շատ հեռու են և միայն կրում են Աստվածների ներգործությունը իրենց վրա, առանց փոխադարձ հարաբերության:
27.      Նույն օրինաչափությունը գոյություն ունի  նաև մարդ - կենդանի հարաբերության մեջ: Որակապես մարդուն առավել մոտ կենդանական Տեսակները իրենք էլ հարաբերվում են մարդու հետ, ուստի և ճանաչում են մարդուն: Իսկ որակապես առավել հեռու Տեսակները միայն կրում են իրենց վրա մարդու ներգործությունը, առանց փոխադարձ հարաբերության և չեն ճանաչում մարդուն:
28.      Աստվածամարդ Արիները ճանաչում են բազմաթիվ Աստվածներ և նրանց առանձնացնում են Արարչից: Իսկ Հողածին Տիտանները չեն ճանաչում Աստվածներին և նույնացնում են Արարիչ - Աստված հասկացությունները:
29.      Հողածին են Տիտանները. նրանք զգում են իրենց ծագումը, և նրանց Ցեղահավատքը որպես կենսաձև կապված է Հողի տարրի հետ:
30.      ԵՎ Հողածին Տիտանները ճանաչում են միայն ստորգետնյա Աստված Յահվահին ու հարաբերվում են նրա հետ:
31.      Հողածին Տիտանների զգացողության մեջ բոլոր բնական զորությունները ամփոփված են Յահվահի մեջ:
32.      ԵՎ հարաբերվելով Յահվահի հետ, Տիտանները սնում են իրենց ներքին Հողի տարրը, ապրում են բնական կյանքով ու զորանում են:
33.      Արարչածին Արիները, որ ապրում են ո՜չ իրենց, այլ՝ Հողածին Տիտանների Ցեղահավատքով, մերժում են իրենց ծագումը, մերժում են իրենց բնական կենսաձևը և ապրում են Հողածին Տիտանների կենսաձևով, որ չի համապատասխանում նրանց և տկարանում են:
34.      ԵՎ օտար Ցեղահավատքը Արիների մեջ մտնում է որպես Կրոն, ուր Արիները չեն հարաբերվում Արայի ու Աստվածների հետ, չեն կարող հարաբերվել նաև Տիտանների Աստված Յահվահի հետ և միայն իրենց վրա կրում են իրենցից դուրս անհասկանալի ՈՒժի ազդեցությունը:
35.      Կրոնը ստեղծում է սարսափազդու մի Կուռք՝ Աստծո պատրանք, որին Արիները ջերմեռանդ երկրպագում են՝ նրա գութը շարժելու և հովանավորությունը ստանալու հույսով:
36.      ԵՎ միայն հիվանդ ու անտոհմիկ Արիների ապավենն է Կրոնը: Կրոնը նրանց համար է, ով ծագում չունի, ով հոգի չունի, ում միտքն է տկար և ինքն է անկատար:
37.      Ցեղահավատքը կատարյալ Արիների համար է, ով զգում է իր ծագումը, ով իր զորությունն է զգում, ով միտք ունի և հոգի ունի:
38.      Կրոնը սարսափի պատրանք է, իսկ Հավատքը՝ Կենաց Խորհուրդ:

Ժա.  ԽՈՐՀՈՒՐԴ ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴԻ

1.      Ես Աշխարհի մեջ՝ ահա լինելությունը: Լինելությունը երկուսիս հաստատումն է մեկտեղ: Թե ես լինեմ Ոչնչի մեջ, կամ ես ոչինչ լինեմ Աշխարհի մեջ, նույն բանն է՝ երկուսս էլ Ոչինչ ենք:
2.      Բայց Ոչինչը Լինելության ժխտումն է արդեն: Երբեք չեն կարող նրանք համատեղել. չի կարող լինել և՜ Լինելություն, և՜ Ոչինչ:
3.      Ոչնչից Լինելություն չի ծնվի երբեք. Լինելությունն էլ Ոչնչի վերածվել չի կարող, քանզի Ոչինչը գոյություն չունի:
4.      Արարչագործությունը արարումի և ծնումի միասնություն է: ՈՒր չկա արարում, չի լինի ծնունդ. և թե չլինի ծնունդ, արարումը չի նորոգվի ու կչքանա, և Լինելությունը կվերածվի Ոչնչի:
5.      Արարումը կյանքի հաստատումն է ժամանակից դուրս, հավերժության մեջ: Ծնունդը կյանքի հաստատումն է ժամանակի սահմանի մեջ:
6.      Ծնունդը ժամանակի մեջ կյանքի մի պարբերությունն է հաստատում. արարումը պարբերությունների անվերջ ու անսահման հաջորդականությամբ կյանքի հավերժումն է հաստատում:
7.      Մենք որպես երևույթ ոչ թե լոկ նյութական մարմին ենք, այլ՝ նյութականացված էություն, և ոչ թե մարմին ու հոգի, այլ՝ նյութակացված Ոգի: ԵՎ նյութակացված մարմնավոր Ոգին Հոգի ենք անվանում:
8.      ԵՎ մեր մարմնավոր կյանքի սահմանը զուտ հարաբերական է, իսկ անսահմանությունը՝ բացարձակ: ՈՒստի մեր կյանքը նույնպես անսահման է, բացարձակ:
9.      ԵՎ մահ որպես չգոյություն, որպես ոչնչացում չկա: Կա մշտական ինքնանորոգում նյութական կյանքի պարբերությունների հավերժ ընթացքում՝ երևույթ - էություն - երևույթ - էություն...
10.      Մահը՝ դա երևույթի անդրադարձումն է էության, որով ավարտվում է նյութականացված մարմնավոր կյանքի մի պարբերությունը: Բայց հենց այդտեղից էլ սկսվում է նրա կյանքի հաջորդ պարբերությունը, երբ նրա էությունը՝ ոգին, սկսում է նորից երևույթ դառնալու իր ընթացք
11.      Ոգին ունի իր անհատական որակական հատկությունները՝ ուժականություն, զգացողություն, ջերմություն, միտք, կերպ, ձև:
12.      Հենց այդ տեսակային ընդհանրական և մասնավոր անհատական որակների օրինաչափ զարգացմամբ Ոգին ձևավորվում է որպես երևույթ և իր վերածնունդով սկսում է նյութական մարմնավոր կյանքի մի նոր պարբերություն:
13.      Իմ ոգին ես եմ, և միայն ես եմ արարվում իմ ոգուց. և արարվում եմ այնպիսին, ինչպիսին որ կամ. ես ինձ եմ նման և չէի կարող ուրիշ կերպ լինել, թե չէ ես ես չէի լինի:
14.      Իմ Ոգին իր ներքին որակներն ունի՝ հենց այն որակները, որ հիմա ես ունեմ. իմ Ոգին նաև իր կերպը ունի, որով ես վերածնվում եմ. իմ Ոգու կերպը հենց այն կերպարանքն է, որ հիմա ես ունեմ:
15.      Ոգին բացարձակ է նույն որակներով. նույն որակներով է նա միշտ փոխակերպվում: ԵՎ հազարամյակներ առաջ ու հետո ես ես եմ լինելու:
16.      ԵՎ որպես լինելություն ես անսահման եմ ու անժամանակ. իմ ամեն մի վերածնունդ ժամանակ է հաստատում և իմ կյանքի ամեն մի պարբերություն իր սահմանն ունի:
17.      Վերջավոր չէ կյանքը. վերջավոր է միայն նյութական մարմնավոր կյանքի ամեն պարբերություն: Իսկ պարբերություններն անսահման են և կյանքն է անսահման:
18.      Ոչնչից երբեք լինելություն չի ծնվի: Ծնվում է միայն եղածը. չեղածը ինչպե՞ս կծնվի: ԵՎ այն, ինչ որ մենք նոր ծնված ենք կարծում, պարզապես նորոգումն է հնի, անցածի:
19.      Նոր արարված երգը նորոգումն է շատ հին ու մոռացված երգի. մենք այսօր կերտում ենք քանդված, մոռացված նույն քաղաքը հին. շատ վաղուց լսված, վաղուց մոռացված զրույցն ենք հիշում և հազարամյակների խորքից եկած նույն ընկերներին ենք հանդիպում նորից:
20.      Նոր մարդն էլ նոր չէ, այլ հնում ապրած, ոգիացած ու վերածնված նույնություն է նա:
21.      Մարդն իր լինելության հավերժ ընթացքում նորոգվում է միշտ՝ Ոգին փոխակերպվում է Հոգու, ապա Հոգին՝ Ոգու և այդպես անվերջ:
22.      Կյանքը և ես նույնանում ենք իրար. թե կյանքը կա, ես էլ կամ. թե ես կամ, կյանքն էլ կա: ԵՎ կյանքը ինձանից դուրս չէ. նա իմ մեջ է: Կյանքը հենց նորոգված լինելությունն է իմ:
23.      Հրաշալի է կյանքը. այն հեքիաթի պես հարուստ է ու բազմազան: ԵՎ բավական է խորանանք այդ կյանք-հեքիաթի մեջ և ամեն օր, ամեն ժամ նոր հրաշալիքներ կբացվեն մեր առաջ:
24.      ԵՎ եթե վերածնունդ չկա, եթե շարունակելիություն չկա, եթե ոչինչ մեզ չի մնալու, և մեր կյանքը անցողիկ մի պատահականություն է - ուրեմն չի լինի և՜ սեր, և՜ նվիրում, և՜ զոհաբերություն, և՜ արարում:
25.      Էլ ինչո՞ւ ենք ծնվում, ինչո՞ւ ենք սիրում, կերտում, երազում, եթե այդ բոլորը մեզ չեն մնալու, եթե մենք ինքներս էլ մեզ չենք մնալու, և մեր լինելությունը ջնջվելու է մահով:
26.      ԵՎ մահով անդարձ ոչնչանալու սարսափը հրեշ է ծնում մարդու մեջ. նա չի սիրի ոչ մեկին, նա չի սիրի նույնիսկ իրեն: Չարացած նա կհալածի ինքն իրեն, իր հարազատներին, կլքի իր տոհմն ու ազգը, կսողա սրա-նրա առջև՝ մի կերպ կյանքին կառչելու համար. նա կապականի իր շրջապատը և իր հոգին:
27.      Բայց մահը չգոյություն չէ. մահը բնական շարունակությունն է կյանքի. մահը մեր մեջ է, ինչպես և կյանքը՝ ամեն ժամ, ամեն օր, հարյուրամյակներ, հավերժ: Արայի կամքով՝ նա, ով ծնվել է, որոշապես մի օր պիտի մեռնի. նա, ով մեռել է, որոշապես մի օր պիտի ծնվի:
29.      Էլ ինչո՞ւ ենք մեզանից անջատում մահը որպես հրեշավոր մի բան, որ մեզանից դուրս է: Մահ որպես չգոյություն չկա. մահը կա որպես կյանքի անդրադարձ:
30.      Մահը նորոգում է, այլ ոչ թե վախճան. կյանքը նորոգում է, այլ ոչ՝ սկզբնակետ:
31.      Իրականում եթե ծնվողը գիտի, որ ծնվել է, մեռնողն էլ գիտի, որ մեռել է. և մեռածները շարունակում են ապրել, շարունակում են տեսնել, զգալ, լսել որպես ոգի անմարմին:
32.      Մեռածները կան, լինելություն են նրանք, ապրում են որպես Ոգի իրենց էներգետիկ մարմնով, ապրում զգացմունքով, սիրով, կարոտով, հարաբերվում են ողջ հարազատների հետ, զորացնում նրանց և իրենք էլ զորանում են իրենց մեջ, նորոգելով իրենց լինելության նոր արշալույսը:
33.      ԵՎ կյանքում ամեն ինչ մեզ է մնալու. մենք էլ մեզ ենք մնալու: ԵՎ հավերժության մեջ մի մահը ի՞նչ արժե որ՝ ոգիացած երազ միայն. ես նախնի եղել եմ, նորից նախնի կլինեմ և իմ որդու ժառանգների մեջ կրկին կվերածնվեմ:
34.      ԵՎ որքան մարդու Ոգու ներքին որակները առավել հասուն են ու զորեղ, որքան առավել զարգացած են ու առողջ, այնքան նրա վերածնվելու կարողությունը մեծ է:
35.      Իր ներքին որակների զորությամբ է պայմանավորվում Ոգու անդրադարձման զորությունը: ԵՎ ոգու անդրադարձման զորությունն է մարդու ինքնանորոգման՝ վերածնվելու ներքին պայմանը:
36.      ԵՎ մարդու կյանքում նրա հոգևոր որակների զորության մակարդակը հիմնավոր պայման է նրա Ոգու զարգացման ու հետագայում վերածնվելու իր հնարավորության համար:
37.      Մի կյանքով ապրողը հավերժից է զրկվում:
38.      Մարդու Ոգին երբեք վերացական չէ. նա անպայման բնական որոշակի Տեսակի ու որոշակի տոհմի որակական ամբողջություն է: ՈՒստի մարդու վերածնվելու արտաքին պայմաններն են նրա տոհմը և ազգը:
39.      Հետաքրքիր է՝ որքա՛ն  նման են իրար մանուկն ու պապը, և նրանք առավել են իրար զգում. դա հենց լինելության խորհուրդն է:
40.      Մանուկը դեռ Ոգի է, իսկ պապը արդեն Ոգի է. մանուկը դեռ չի հեռացել ոգիներից և առավել է զգում նրանց, պապն էլ արդեն մոտեցել է ոգիներին և առավել է զգում նրանց:
41.      Մանուկը պապի ապագան է, իսկ պապը՝ մանուկի ապագայի ապագան. և այդ մանուկի թոռի թոռան մեջ հենց ինքը՝ պապը կծնվի նորից:
42.      ԵՎ գուցե մահի ու կյանքի միջև ինչ-որ սահմանում նրանք նորից հանդիպեն՝ մանուկը որպես պապ, իսկ պապը՝ որպես մանուկ:
43.      Հետաքրքիր է՝ ես իմ ո՞ր նախահայրն եմ եղել, քանի՞ սերունդ եմ ես ինձ արարել:  Չէ՞ որ ես նման եմ իմ հորն ու պապին, իմ որդին էլ ինձ է նման, նրա որդին էլ:
44.      Իմ հայրը ինձ է արարել, ես՝ իմ որդուն:  Իմ որդու մեջ ես իմ պապին եմ արարել, որն էլ հետո ինձ է արարելու:  ՈՒրեմն ես իմ որդու, թոռի միջոցով ինձ եմ արարում:
45.      ԵՎ այդպես անվերջ մենք արարում ենք իրար, փոխարինում ենք իրար՝ ես իմ բոլոր սերունդների հետ. հենց դա է Տոհմը:
46.      Ես իմ տոհմի մեջ եմ. իմ Ոգին տոհմական Ոգի է, և իմ տոհմից դուրս իմ Ոգին չկա, իմ տոհմից դուրս ինձ ծնող չկա:  Ես կվերածնվեմ միայն իմ տոհմի մեջ:
47.      Հայրը վերածնվում է իր որդիների միջոցով հենց իր և որդիների տոհմի մեջ, իսկ մայրը վերածնվում է իր որդիների միջոցով, որդիների և նրանց հոր տոհմի մեջ:
48.      Բայց տոհմը տոհմ է որոշակի Տեսակի:  Ազգը հենց տոհմերի ամբողջություն է. չկա ոչ մի ազգ առանց տոհմերի, տոհմերն էլ չկան իրենց ազգից դուրս:  ՈՒրիշ ազգի մեջ իմ տոհմը չկա, ուրիշ ազգի մեջ իմ Ոգին չկա. ուրիշ ազգի մեջ ես չեմ վերածնվի:
49.      Ոգու զորություն, տոհմի զորություն, ազգի զորություն՝ դա է մարդու շարունակելիության պայմանն արարող:  Մարդը լինելություն է այդ ամբողջության մեջ, և նրա շարունակելիությունը հենց այդ ամբողջության մեջ է կատարվում:

ժգ. ԽՈՐՀՈՒՐԴ  ԿՆՈՒՆՔԻ

   
1.      ԿՆՈՒՆՔ - խորհուրդը նշանակում է Գենի /կյանքի/ հաստատում:    Լեզվաբանորեն կազմված է Գեն /կյանքի եզակին/ և ՈՒնք /հաստատում/ բառերով:
2.      ԵՎ  Կնունքն իր խորհուրդն ունի թե՜ ծնունդի, թե՜ մահվան մեջ: Ըստ այդմ, ծնունդն ու մահը նույնանում են իրար: Ծնունդն ու մահը Ոգու տարբեր վիճակներ են: Ծնունդը ոգու մարմնի նյութական վիճակն է, իսկ մահը՝ ոգու մարմնի հրե՝ էներգետիկ վիճակը: Չէ՞ որ Մահ - նշանակում է ամփոփված զորություն՝ Մ /ամփոփել/ - ԱՀ /զորություն/:
3.      Ծնունդն ու մահը տարբեր ու հակադիր վիճակներ են: ԵՎ ոգու անցումը մի վիճակից մյուս վիճակին սովորաբար սահուն չի  կատարվում. այդ անցումը բավական կտրուկ է լինում:
4.      Ըստ այդմ, ոգին իր վիճակի այդ կտրուկ փոփոխությունը բավական դժվարությամբ է տանում: ԵՎ որոշ ժամանակ է պահանջվում, մինչև նա հարմարվում է նոր վիճակին:
5.      Անշուշտ, ծնվածը գիտի, որ ծնվել է. մահացածն էլ գիտի, որ մահացել է: Բայց և՜ ծնվածը, և՜ մահացածը միայն յոթ օր հետո են զգում իրենց նոր վիճակում:
6.      Յոթ օր և՜ ծնվածը, և՜ մահացածը գտնվում են անգիտակից դրության մեջ: Ծնվածը միայն յոթ օր հետո է զգում իր ծնված լինելը: Միայն յոթ օր հետո է նա զգում, լսում, տեսնում: Մեռածն էլ միայն յոթերորդ օրն է զգում իր մահացած լինելը:
7.      Ահա  թե  ինչու  և՜  ծնունդը,  և՜  մահը ունեն յոթօրյակի խորհուրդ:
8.      Նյութական մարմնով Հոգին իր ծնունդով մտնում է իր համար մի նոր բնական միջավայր, որը շատ է տարբերվում մայրական ներքին միջավայրից: Նոր բնական միջավայրը արտահայտվում է օդի, ջրի, լույսի, ձայնի և այլևայլ նոր որակական դրսևորումներով:
9.      ԵՎ ծնվածը, յոթ օր հետո զգալով իր ծնված լինելը, այնուամենայնիվ, նոր կյանքի մեջ դեռ չի կարող մտնել: Նա բավական դյուրազգաց է նոր վիճակի ու միջավայրի նկատմամբ և բավական անպաշտպան է նոր միջավայրի այլևայլ ազդեցություններից:
10.      Նոր կյանքին հարմարվելու շրջանը տևում է քառասուն օր: ԵՎ ավանդաբար մենք պահպանում ենք նորածինի՝ նոր կյանքին հարմարվելու քառասունօրյա շրջանը:
11.      Քառասուն օրվա ընթացքում նորածինը հարմարվում է կյանքի նոր պայմաններին: ԵՎ քառասուներորդ օրը մենք որոշակի ծիսակատարությամբ նրան ՙհանում ենք քառսունքից՚, օծում ենք նրա մարմինը Արարատի հազար ու մի ծաղիկների յուղով՝ մերանով և կնքում նրան, հանձնելով կյանքին ու Աստվածների հովանավորությանը:
12.      Փաստորեն,  Կնունքը - քառսունքի միջոցով նյութական մարմնով Հոգու հաստատումն է իր նոր կյանքի մեջ: Այսինքն՝ Հոգին ոչ թե ծնունդով է մտնում կյանքի մեջ, այլ՝ քառսունքի կնունքով:
13.      Նույն օրինաչափությունը առկա է նաև մահացածի մոտ: Եթե ծնվածը միայն յոթերորդ օրն է զգում իր ծնված լինելը, ապա մահացածն էլ միայն յոթերորդ օրն է զգում իր մահացած լինելը:
14.      Զգալով իր մահացած լինելը, ոգին շատ է տխրում. մահացած լինելու սարսափը որոշ ժամանակ հալածում է նրան, մինչև որ նա աստիճանաբար մաքրվում է այդ սարսափից և ճանաչում ոգիների կենաց իրողությունը:
15.      Էներգետիկ մարմնով Ոգին իր նոր վիճակին վարժվում է դարձյալ քառասուն օրվա ընթացքում: ԵՎ միայն քառասուն օր հետո նա սկսում է ապրել լիարժեք ոգեկան կյանքով:
16.      ԵՎ աստվածային իմաստության զորությամբ, մենք որոշակի ծիսակատարությամբ նրան  ՙհանում ենք քառսունքից՚, խնկով օծում ենք նրան ու կնքում, հանձնելով նրան ոգեկան կյանքին և Աստվածների հովանավորությանը:
17.      Ըստ այդմ, եթե ծնված Հոգու  կյանքը սկսվում է նրա քառսունքի կնունքով, ապա մահացածի Ոգու կյանքը նույնպես սկսվում է նրա քառսունքի կնունքով:
18.      Այսպիսով, և՜ ծնունդը, և՜ մահը ունեն իրենց յոթն ու քառսունքը: Ըստ որում՝ և՜ ծնունդի, և՜ մահվան յոթն ու քառսունքը նույն իմաստն ունեն, նույն խորհուրդն ունեն:
19.      ԵՎ եթե մենք գիտենք, որ ծնվածը կա, փաստորեն գիտենք նաև, որ մահացածն էլ կա: Հակառակ դեպքում ինչո՞ւ  ենք նշում նրա մահվան յոթն ու քառսունքը: ԵՎ ինչո՞ւ են նույնանում ծնվածի ու մահացածի յոթն ու քառսունքը մեր զգացողության մեջ:

ժե. ԽՈՐՀՈՒՐԴ  ԵՐԱԶԻ
1. Երազը հոգեկան որակ է: ԵՎ մենք երազում ենք միայն այն ժամանակ, երբ ամփոփվում ենք ինքներս մեր մեջ, երբ ամբողջությամբ մտնում ենք մեր հոգեկան աշքարհը: ԵՎ մեր հոգով մենք հարաբերվում ենք ամենաբազմազան երևույթների, վիճակների հետ:
2.      Հոգեկան այդ որակն ամենազորավոր կերպով արտահայտվում է քնած ժամանակ, երբ մեր բոլոր զգայարաններն այլևս չեն ընդունում արտաքին որևէ ազդակ, մեր հոգին լիակատար ազատություն է ստանում, դառնում է ինքնիշխան և հնարավորություն է ձեռք բերում մտնելու ամենաբազմազան հարաբերությունների մեջ:
3.      Մեր հոգին հաղորդակցվում է իր նման հոգիների հետ, հարաբերվում է մահացած հարազատների ոգիների հետ, բնական այլևայլ երևույթների հետ:
4.      ԵՎ եթե մենք կարողանանք զգալ երազը, ճիշտ հասկանալ երազի իրական խորհուրդը, ապա մենք շատ և շատ գեղեցիկ բաներ կանենք կյանքում, որ չենք անում, շատ-շատ սխալներից կխուսափենք, որ չենք խուսափում:
5.      Հարազատների փոխադարձ զգացողությունը արտահայտվում է նրանց հոգեկան փոխադարձ հարաբերությամբ: ԵՎ մահից հետո էլ մեր հարազատի էությունը շարունակում է զգալ, մտածել, շարժվել: ԵՎ նա շարունակում է զգալ և հարաբերվել իր ողջ հարազատների հետ:
6.      Մենք մեր հարազատ ոգիների հետ հարաբերվում ենք միայն հոգեկան ամփոփվածության միջոցով, քանի որ միայն հոգին է ոգուն զգում, հոգին է ոգուն միանում:
7.      ԵՎ մենք մեր հարազատ ոգիների հետ անմիջական և իրական հարաբերությունների մեջ մտնում ենք առավելապես քնած ժամանակ՝ երազում:
8.      ԵՎ երբեք պատահական չէ մեր հարազատ ոգիների անմիջական հարաբերությունը մեզ հետ. նրանք մշտապես շրջապատում են մեզ. նրանք ամեն ինչ տեսնում են, ամեն ինչ լսում են, ամեն ինչ զգում են. նրանք մեզ էլ են տեսնում, մեզ էլ են զգում:
9.      Նրանք զգում են մեր հոգեկան վիճակները, ապրումները. նրանք հետևում են մեր կյանքին, մեր հարաբերություններին. նրանք շատ-շատ բաներ են զգում, որ կատարվում են մեր շուրջը կամ մեր մեջ:
10.      ԵՎ հարազատ ոգիները այցելում են մեզ երազի մեջ զգուշացնելու, խրախուսելու, մխիթարելու, նախատելու, զորացնելու... ԵՎ եթե մենք կարողանանք զգալ մեր հարազատ ոգիներին, ապա շատ-շատ հնարավոր սխալներից կարող ենք խուսափել:
11.      Բարի մարդը բարի ոգի է դառնում, չար մարդը՝ չար ոգի, իսկ հայրը միշտ էլ հայր է մնում: ԵՎ երբեք հոր ոգին չի կարող չարիք բերել իր հարազատ որդուն: Իրականում չարիքը գալիս է ոչ թե հոր ոգու այցելությունից որդու երազում, այլ՝ նրան չզգալուց և չհասկանալուց:
12.      Շատ հաճախ հոր ոգին կանխազգալով իր որդուն սպասվող որևէ վտանգ, հենց որդուն պաշտպանելու նպատակով այցելում է նրան և զգուշացնում վտանգի մասին:
13.      Հոր ոգին գիշերային այցելությամբ շատ հաճախ պարզապես զգուշացնում է որդուն հնարավոր սխալներից, հովանավորում է, խրախուսում, ինչպես նաև նախատում է վատ արարքների համար... Հաճախ նա հիշեցնում է որդուն նրա ծագումը, փորձում նրան կապել իր տոհմին, պահանջում է պատասխանատվություն զգալ ընտանիքի, տոհմի, ազգի համար...
14.      Չգիտես ինչու, մարդիկ մահ են գուշակում մահացած երեխայի ոգու այցելությունից հոր կամ մոր երազում: Իրականում երեխայի ոգին որևէ մահաշունչ խորհուրդ չի բերում իր հարազատ ընտանիք. նա պարզապես հայտնվում է հոր կամ մոր երազում հիշեցնելու, որ ինքը կա, որ ինքը նույնպես երեխա է, որ ինքը նույնպես կարոտ ունի, որ ինքը նույնպես հայր ու մայր է ուզում. նա ուզում է, որ իրեն չմոռանան, որ իրեն էլ սիրեն: Բայց չզգալով երեխայի ոգուն, որքա՛ն վիշտ են պատճառում նրան հարազատ հայրն ու մայրը:
15.      Թեև Աստվածները հովանավորում են մեզ, բայց մեր անմիջական խնամողները մեր ծնողներն են՝ հայրը, մայրը, պապը, տատը... Նրանք են, որ մշտապես շրջապատում են մեզ և ստեղծում մեր կյանքի նախնական և ամենահարազատ միջավայրը: Այդ հարազատ միջավայրի մեջ մտնում են ինչպես ողջ, այնպես էլ ոգիացած հարազատները:
16.      ԵՎ մենք մշտապես ապրում ենք մեր հարազատ միջավայրում և հարաբերվում ենք մեր ողջ և ոգիացած հարազատների հետ: ԵՎ մեր երազում մեր հոգին հիմնականում հարաբերվում է դարձյալ մեր հարազատ միջավայրում, և մեզ խնամողները դարձյալ մեր հարազատներն են՝ ողջ, թե ոգիացած: ԵՎ մեր երազում հայտնվում են ճանաչված և չճանաչված հարազատ ոգիները՝ պապը, տատը, պապի պապը...
17.      Որքան հոգով շատ կապված լինենք մեր հարազատ միջավայրին, այնքան շատ կլինենք հարազատ միջավայրի ամբողջության մեջ. որքան շատ հավատանք մեր նախնյաց ոգիներին, այնքան հաճախ նրանք կհայտնվեն մեր երազում. և որքան Առաջով ապրենք մենք, այնքան շատ նախնիների կճանաչենք:
18.      Աստվածները հայտնվում են միայն նրանց, ովքեր իրենց կենդանության օրոք արդեն ապրում են որպես ոգի, օծվում են արարչական լույսով. նրանք, որ արդեն հարաբերվում են Աստվածների հետ. նրանց հարազատ միջավայրը շատ է ընդլայնվում և իր մեջ ընդգրկում է նաև Աստվածներին:
19.      Աստվածամարդու հարազատ միջավայրի մեջ մտնում են նաև Աստվածները. և Աստվածները կարող են հայտնվել նրա երազում:
20.      Գերագույն սիրով վառված պատանու երազում կարող է Աստղիկը հայտնվել՝ նրա սերը օծելու համար. մայրական գերագույն վշտի ու կարոտի ժամանակ կարող է Անահիտը հայտնվել՝ մխիթարելու, խրախուսելու համար:
21.      Աստվածները առավել հայտնվում են անմեղ մանուկի երազում, քանի որ նա դեռ ոգի է, և արարչական պայծառ լույսը դեռ չի մարել նրա մեջ:
22.      Մեր միտքը հնարավորություն ունի թափանցելու հազարամյակների խորքը և հիշողության մեջ վերարտադրելու մեր նախկին կյանքը. և մեր երազում մենք երբեմն վերապրում ենք մեր նախնական կյանքը կամ կյանքերը:
23.      ԵՎ եթե մենք զգանք այդ երազների խորհուրդը և հետևենք դրանց իմաստին, մեր մեջ վերարտադրենք այդ երազները, ապա այդ երազների շղթայի մեջ մենք կարող ենք հիշողության մեջ քիչ թե շատ ամբողջացնել մեր անցյալ կյանքը:
24.      Չէ՞ որ մենք գրեթե ոչինչ չենք հիշում մեր վաղ մանկությունից: Բայց բավական է, որ մեր մոտ ուրիշները պատմեն իրենց մանկության հիշողություններ, և մեր միտքը սկսում է անկախ մեզանից թափանցել մեր մանկություն և այնտեղից վերհանել որոշ հիշողություններ:
25.      Նմանապես, երբ մենք ապրում ենք Ամենով, մեր հոգին իր հիշողությամբ սկսում է վերապրել մեր նախնական կյանքը. և մենք երազում տեսնում ենք այն շրջապատը, այն միջավայրը, որտեղ ապրել ենք մենք մեր նախկին կյանքում: